fbpx
loader image

Aktualności

nerwica-natrectw-jak-sobie-radzic

Wyrwać się z natrętnego koła

, ,

Nerwica natręctw, czyli inaczej zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (z ang. OCD – obsessive compulsive disorder) zaliczane są do grupy zaburzeń lękowych. Z pewnością wszyscy pamiętają film Dzień świra i głównego bohatera Adama Miauczyńskiego. Jego różne rytuały są typowym przykładem właśnie tej dolegliwości.

Na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne składają się dwa główne aspekty. Pierwszym z nich są obsesje, czyli niechciane, nawracające myśli wywołujące u człowieka niepokój. Myśli te są często związane z obawą przed moralną oceną – np. jeśli powiem lub zrobię coś niewłaściwego czy społecznie nieakceptowanego. Pojawienie się obsesyjnych myśli wywołuje u danej osoby lęk, z którym próbuje ona sobie poradzić za pomocą wykonywania różnych przymusowych czynności, tzw. kompulsji. Mogą one bardzo utrudniać codzienne funkcjonowanie. Do najczęściej spotykanych należy np. ciągłe mycie rąk. Jednak wykonywanie tej czynności może przynieść tylko tymczasową ulgę.

Co może być przejawem nerwicy natręctw?

Osobie z nerwicą natręctw towarzyszą uporczywe, niechciane myśli (tzw. obsesje). Mogą to być pojedyncze słowa, krótkie zdania, czy rymowanki (nieprzyjemne, szokujące lub bluźniercze). Niektórzy martwią się, że będą skażeni lub że ktoś z ich otoczenia może zostać skrzywdzony. Pojawiać się mogą również takie obrazy jak śmierć kogoś bliskiego lub nas samych, wyobrażenia, że robimy coś niezgodnego z naszym typowym sposobem bycia. Z pewnością może to być niepokojące dla samego chorego i jego bliskich. Rzadko się jednak zdarza, żeby osoby z nerwicą natręctw wcielały w życie te obsesyjne myśli.

U osób cierpiących na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne często pojawiają się też irracjonalne wątpliwości. Jakie? Godzinami mogą się zastanawiać, czy swoim zachowaniem na drodze nie spowodowały jakiegoś wypadku, albo nie wyrządziły komuś krzywdy. Inny przykład stanowi zamartwianie się, czy nie potrąciliśmy kogoś autem lub czy nie zostawiliśmy otwartych drzwi i okien. Obsesyjne rozmyślania mogą też dotyczyć ważnych życiowych decyzji, które często wyglądają, jak kłótnia z samym sobą. Siedzimy i myślimy, czy zrobić to, czy co innego. Zdarza się, że dotyczy to także prostych kroków. Ostatnim przejawem zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych wyróżnianym przez specjalistów jest perfekcjonizm. Niesie to za sobą zmartwienia o niewłaściwą kolejność wykonywanych czynności, rzeczy czy znajdowanie się w niewłaściwym miejscu.

Te wszystkie opisane wcześniej objawy lękowe wywołują często poczucie winy i przygnębienie. Chwilową tylko poprawę może spowodować korygowanie obsesyjnych myśli. Zdarza się, że osoby zmagające się z obsesjami zastępują je alternatywami takimi, jak liczenie, modlenie się, powtarzanie w kółko określonego słowa. Wydaje im się, że właśnie to zapobiega złym rzeczom, których się obawiają.

Próbą niwelowania lęku wynikającego z obsesyjnych myśli są określone rytuały czyli kompulsywnie powtarzane czynności. Czynności wykonywane przymusowo (kompulsywne) są postrzegane przez osoby je wykonujące jako zapobiegające jakimś wysoce nieprawdopodobnym wydarzeniom lub niebezpieczeństwom. Jakie to czynności? Między innymi częste mycie rąk, wykonywanie danej czynności powoli i dokładnie czy organizowanie pewnych rzeczy i działań w obranym przez siebie skrupulatnym porządku. Innym rodzajem kompulsji może być sprawdzanie czystości swojego ciała, albo upewnianie się, czy urządzenia w domu są wyłączone. Również gromadzenie bezużytecznych i zużytych rzeczy, nie mogąc przekonać się do wyrzucenia ich, jest objawem kompulsywnym.

Aby zniwelować własny lęk, część osób szuka potwierdzenia u innych o tym, że wszystko jest w porządku np. dopytując wielokrotnie o to samo i po kilka razy upewniając się w kwestii uzyskanej odpowiedzi.

Jak rozwija się zaburzenie obsesyjno-kompulsywne?

Wszyscy od czasu do czasu doświadczamy niekontrolowanych i nieprzyjemnych myśli. Możemy nawet tego świadomie nie rejestrować, bo myśli te przychodzą i odchodzą nie wywołując silnych emocji. Z kolei u osób doświadczających zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego jest inaczej. Pojawienie się niechcianych myśli wywołuje u nich silny lęk i poczucie winy. Przychodząca do głowy myśl jest często niezgodna, niespójna z obrazem siebie i dlatego jej pojawienie się wywołuje poczucie winy. Jeśli do osoby cierpiącej na OCD przyjdzie niechciana myśl „mogłabym uderzyć dziecko”, będzie ona powodowała lęk i poczucie winy – skoro tak pomyślałam, to może jestem złą osobą. Ta osoba może dążyć do uniknięcia natrętnych myśli w przyszłości m.in. poprzez objawy kompulsywne – przymusowe czynności których wykonywanie zapewnia pozorne bezpieczeństwo, a tak naprawdę tylko nasila lęk i w ten sposób błędne koło się zamyka.

Tymczasem samo pojawienie się niechcianej myśli, nie mówi o nas, że jesteśmy „złymi” czy „skażonymi” osobami. Nie mamy bezpośredniego wpływu na to, jakich myśli doświadczamy, ale mamy wpływ na nasze zachowanie.

Co faktycznie pomaga w radzeniu sobie z OCD?

Co w takim razie robić, by wyrwać się z tego natrętnego, błędnego koła? Przede wszystkim pamiętaj o tym, że to nie Twoja wina i nie popadasz w szaleństwo.

Psychoterapia pomaga uzmysłowić sobie, jak złożone jest nasze doświadczanie: zachowania, myśli i emocje. W trakcie psychoterapii klient uczy się zaakceptować to, że doświadcza bardzo różnorodnych impulsów: od tych „dobrych”, empatycznych, przyjaznych po nieprzyjemne czy nawet agresywne i to wcale nie świadczy o nim, że jest „złą”osobą.

Warto zmierzyć się też z niepokojącymi myślami, ponieważ stanowi to pierwszy krok do uzyskania kontroli nad nimi. Można je wypowiadać głośno, nagrywać i odsłuchiwać, albo nawet zapisywać na przykład w dzienniku. Tego typu poznawcze techniki bywają pomocne w radzeniu sobie z obsesjami. Techniki behawioralne pomagają z kolei w radzeniu sobie z kompulsjami.

Jednak tutaj również, podobnie jak przy innych zaburzeniach lękowych, koncentracja na obserwowalnych objawach nie usuwa źródła problemu. Pomocnym rozwiązaniem dla osób cierpiących na zaburzenia lękowe jest psychoterapia, która uczy pokonywania pojawiających się objawów lękowych oraz sięga do przyczyn ich powstania. Psychoterapia OCD wspomaga powrót do normalnego życia i funkcjonowania. Czasem warto też skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który decyduje, czy należy włączyć leki obniżające poziom lęku.

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce
lek-a-strach-psychoterapia

Niech się lęk zlęknie

,

Strach stanowi emocję, która wbrew pozorom zapewnia nam bezpieczeństwo. Co by się działo, gdyby zabrakło strachu? Nie odczuwalibyśmy potrzeby hamowania, jadąc rozpędzonym samochodem, czy nawet instynktu poszukiwania bezpieczniejszej trasy podczas wspinaczki. Tak więc występuje on, gdy znajdujemy się w sytuacji zagrożenia. Czym on się różni od lęku? Lęk możemy odczuwać w przypadku zagrożeń irracjonalnych lub w sposób nieoczekiwany i niezrozumiały przy braku czynnika zagrażającego. Według specjalistów strach i lęk nie stanowią powodów rozpoznania zaburzenia. Tak naprawdę wszyscy doświadczamy takich stanów. Jednak z problemem mamy do czynienia wtedy, gdy lęk staje się nie do zniesienia, a przy tym utrudnia codzienne funkcjonowanie. Zaburzenia lękowe są najczęściej rozpoznawane, szacuje się, że cierpi na nie około 25% ludzi. Wiele osób szuka też fachowej pomocy jaką jest psychoterapia indywidualna.

Strach a lęk – na czym polega różnica?

W potocznym rozumieniu strach jest często mylony z lękiem. Strach stanowi zwyczajną, naturalną reakcję fizjologiczną w sytuacji zagrożenia. Kiedy się boimy, organizm mobilizuje się do walki lub ucieczki. Zazwyczaj serce bije szybciej, oddech przyspiesza i staje się płytszy, źrenice się rozszerzają, a we krwi rośnie poziom glukozy. To wszystko może być znane nie tylko osobom, które doświadczyły sytuacji zagrożenia życia. Te przypadki jednak dowodzą, że w chwili odczuwania silnego strachu ludzie są w stanie na przykład szybciej uciekać, niż przypuszczali, że potrafią. Strach może nas również mobilizować.

W przypadku lęku reakcja najczęściej nie jest proporcjonalna w stosunku do niebezpieczeństwa. Na przykład lęk w formie ataku paniki może pojawić się w zatłoczonym pomieszczeniu, autobusie czy na koncercie. Mimo, że nie ma tam realnego zagrożenia, osoba doświadczająca lęku będzie się zachowywała tak, jakby zagrożenie występowało. Cały jej organizm zmobilizuje się tak, aby uchronić ją przed tym nierealistycznym zagrożeniem. Jest do bardzo męczące dla tej osoby, bo czasem nawet każdego dnia doświadcza sytuacji, w których się boi, mimo, że nic jej realnie nie zagraża.

Lękowi często towarzyszy niepokój, napięcie psychiczne i zamartwianie się. Częste jego objawy stanowią dolegliwości somatyczne, czyli cielesne. Należą do nich drżenie kończyn, zawroty głowy, kołatanie serca, bóle, kłucie lub ucisk w klatce piersiowej, duszności, wzmożona potliwość, uczucie ucisku w gardle, wrażenie omdlenia czy zaburzenia równowagi. Z początku wspomniane objawy mogą budzić podejrzenie choroby somatycznej i być przyczyną licznych konsultacji lekarskich. Uznaje się je za wskazane, by wykluczyć obecność takiej choroby, a następnie móc rozpoznać i leczyć zaburzenia lękowe.

Jakie lęki mogą towarzyszyć współczesnemu człowiekowi?

Specjaliści twierdzą, że obraz lęków towarzyszących współczesnym ludziom pozwala przekonać się, jak rysuje się aktualnie społeczeństwo. Czego się obawiamy? Kryzysu ekonomicznego, podwyżek cen benzyny lub gazu, wojny. Boimy się o nasze zdrowie. Pandemia koronawirusa bardzo wzmogła poziom odczuwanego lęku. Media nieustannie bombardują czytelników, słuchaczy i widzów informacjami o kryzysach, katastrofach i wypadkach, co sprawia, że lęki rosną, a nie maleją. Zdarza się, że u niektórych osób lęki występują niezależne od tego, co się dzieje dookoła. Należy do nich m.in. lęk przed samotnością, któremu może towarzyszyć obawa przed bliskością. Sprawia on, że niektórzy w ogóle nie decydują się na związek, a inni zadręczają się myślami typu co by było gdyby.

Wiele lęków może być związane z naszą przeszłością. Osoba, która w szkole lub w domu była upokarzana, wyzywana, a nawet bita, może w przyszłości mieć kłopoty z nawiązywaniem nowych znajomości. Możliwe jest, że będzie miała trudności z otworzeniem się na różne relacje, w tym na związek, a tym samym z założeniem własnej rodziny. Dlaczego? Z powodu lęku o to, że sytuacje z przeszłości się powtórzą, choć nic aktualnie na to nie wskazuje. Zdarza się, że ludzie, którzy stracili kogoś bliskiego, odczuwają lęk przed kolejną stratą członka rodziny, przyjaciela, partnera. Źródeł lęków może być wiele, nie można tego generalizować. Każdy człowiek jest inny, niesie bagaż różnych doświadczeń, które kształtują jego osobowość i wpływają na stan psychiczny.

Zaburzenia lękowe – jak je rozpoznać?

W przypadku, gdy lęk nazbyt często pojawia się w sytuacji niezagrażającej naszemu życiu czy zdrowiu, warto pomyśleć o psychoterapii. Specjaliści wyszczególniają m.in. lęk napadowy (ataki paniki), uogólniony lub specyficzny (związany z fobiami). Tak zwana nerwica natręctw, czyli zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, również ma podłoże lękowe. Zdarza się, że otoczenie uważa obawy za nieuzasadnione czy wręcz absurdalne, ale osoba doświadczająca ich ma uczucie ogromnego cierpienia. Według kryteriów Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych zaburzenia lękowe rozpoznaje się, gdy dana osoba ma subiektywne odczucie utraty kontroli nad emocjami. Ponadto objawom psychopatologicznym zaczynają towarzyszyć symptomy somatyczne. Poprzez te objawy nasze ciało podpowiada nam, że coś jest nie tak.

Jak wygląda psychoterapia?

Jedną z metod leczenia zaburzeń lękowych jest psychoterapia indywidualna połączona z farmakoterapią. Psychoterapia stanowi proces długotrwały. Wymaga zaangażowania klienta. Na czym polega? Przede wszystkim na wypracowaniu indywidualnych sposobów radzenia sobie z lękiem. Zdarza się dość często, że sama obawa jest jedynie wierzchołkiem góry lodowej, a pod nim znajdują się nieprzepracowane wspomnienia oraz traumy, które doprowadziły do odczuwania lęku w teraźniejszości. Psychoterapia może też zmniejszyć ryzyko nawrotów lęków oraz powstrzymać błędne koło, w którym będziemy się obawiali, że lęki powrócą i utrudnią nam funkcjonowanie. Ważne jest przy tym wsparcie najbliższych, okazana przez nich wyrozumiałość.

Kiedy lęk rośnie do olbrzymich rozmiarów, utrudnia nam codzienne funkcjonowanie i pogarsza samopoczucie, to warto skontaktować się ze specjalistą i podczas pierwszej konsultacji psychologicznej omówić ten problem i ustalić dalszy plan działania.

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce
relacja-z-rodzicami-2023

Jak relacje z rodzicami wpływają na nasze przyszłe relacje z bliskimi?

, , , ,

Relacja z rodzicami jest tak naprawdę pierwszą ważną relacją, którą nawiązuje dziecko.
To, jak ona wyglądała może mieć wpływ na nasze dalsze życie, a w szczególności na związki. W dzieciństwie kształtuje się wiele ważnych umiejętności społecznych oraz umiejętności wchodzenia w dalsze bliskie relacje.

Wpływ wychowania na przyszłe życie dziecka

Specjaliści wyróżniają kilka głównych stylów wychowywania. Pierwszym z nich jest styl demokratyczny, który charakteryzuje się poszanowaniem dla ważnych potrzeb, zdania i zachowania dziecka. Fundamentami do budowy relacji są miłość, szacunek i zaufanie, a dzieci – jako pełnoprawni członkowie rodziny – mają prawo do decydowania w różnych kwestiach i swobodę zachowań w ustalonych wcześniej granicach. Z czasem pociechy przejmują te zasady, stosując je we własnych relacjach interpersonalnych.

Przeciwieństwem będzie styl autokratyczny, w którym rodzic w sposób bezwzględny dominuje nad dzieckiem, narzucając mu swoje wartości. Zadaniem dziecka jest być posłusznym, co nie jest równoznaczne z tym, że rodzice go nie kochają. Mimo to, w relacjach z córką lub synem są zimni, niedostępni i zdystansowani. W wychowaniu będzie dominował przymus oraz lęk przed karą. Dzieci w ten sposób wychowywane mogą być bardzo wycofane w bliskich relacjach, może im towarzyszyć uczucie wstydu, jeśli same były często zawstydzane. Z drugiej strony zdarza się też tak, że jako dorosłe osoby też mogą być dyrektywne w relacjach, nie ma tu jednej reguły.

Innym stylem wychowania jest liberalny. Jego cechę charakterystyczną stanowi nadmiar uczuć okazywanych dziecku. Rodzice rozpieszczają je i nie stawiają przy tym granic. Pociecha ma możliwość decydowania o sobie i robienia, czego dusza zapragnie. Taki rodzaj wychowania jest zwykle błędnie odczytywany, jako dbanie o poczucie wartości dziecka. Ten proces wychowawczy wymaga od pociechy podejmowania decyzji, na które niekoniecznie jest gotowa, a brak granic zaburza poczucie bezpieczeństwa. Brak wymagań i granic na etapie kształtowania się osobowości może spowodować, że dziecku ciężko będzie w przyszłości funkcjonować w relacjach, dbać o własne granice i stawiać je innym.

Może również występować niekonsekwencja w postępowaniu rodziców. Zazwyczaj działania wychowawcze są wtedy impulsywne, dzieją się pod wpływem emocji lub sytuacji, a reakcje na zachowanie córki lub syna są niejednoznaczne. Styl niekonsekwentny w procesie wychowania sprawia, że dziecko ma trudności z przewidzeniem zachowań opiekunów, a co za tym idzie, może mieć zaburzone poczucie bezpieczeństwa.

Ostatnim stylem wychowania jest okazjonalny. Można powiedzieć, że tutaj rodzic interesuje się swoją pociechą przy okazji, czyli na przykład podczas wymierzania kary za brak postępów w nauce, czy przy udzielaniu pochwały za dobrze zachowanie. Poza tym dziecko ma dużą swobodę, ale wymagania są wobec niego nieadekwatne. Skutkuje to brakiem stałości i również poczucia bezpieczeństwa.

Wszystkie wymienione uprzednio postawy rodziców mają wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka. Utrwalony brak poczucia bezpieczeństwa wpływa na przyszłe relacje z ludźmi, w szczególności w życiu prywatnym. Warto też dodać, że występują „czyste” style wchodzenia w relacje z dzieckiem, często się one mieszają.

Rola relacji rodziców

Warto pamiętać, że dla dziecka bardzo ważny jest stosunek, jaki mają do siebie rodzice. Dziecko to doskonały obserwator otaczającej je rzeczywistości. Jeśli będzie zauważać pozytywne interakcje między nimi, to nauczy się w ten sposób komunikować z innymi. Pozytywne interakcje to takie oparte na miłości, wzajemnym szacunku oraz zrozumieniu. Współpracujący ze sobą opiekunowie, wzajemnie się uzupełniający, mogą sprawić, że w przyszłości dziecko będzie dążyło do takich samych relacji, ukształtuje się u niego tzw. bezpieczny styl przywiązania. Z kolei konflikty między rodzicami wzbudzają lęk, podnoszą poziom stresu i wywołują poczucie niepewności. U dziecka prawdopodobnie ta tej bazie wykształci się tzw. lękowy lub ambiwalentny styl przywiązania w relacjach. Ponadto w przyszłości córka lub syn może powielać zachowania prowadzące do niekorzystnego i destrukcyjnego funkcjonowania.

Relacja z matką

Relacja z matką jest kluczową, pierwotną relacją, ponieważ modeluje pewne zachowania u dziecka. Specjaliści nazywają to zjawiskiem internalizacji, czyli uwewnętrznienia, przyjmowania za własne pewnych schematów zachowań, które pojawiają się w relacji z matką. Jeśli rodzicielka spełnia potrzeby emocjonalne dziecka i opiekuje się nim, tworzy się w ten sposób bezpieczna więź przywiązania. Jednak zdarza się, że życie pisze inne scenariusze. Mama może unikać dziecka lub je odrzucać. To również może wpłynąć na przyszłe relacje córki lub syna z innymi ludźmi.

Relacja w której całym życiem matki jest dziecko, może być także skrajnie bliska. Oddając całą swoją przestrzeń i energię dziecku, matka nawet nie zdaje sobie sprawy, że tak naprawdę krzywdzi je. Taka pociecha rośnie i rozwija się z poczuciem, że tylko od niej zależne jest szczęście matki. To zwykle relacja toksyczna. Taka mama często nie daje dziecku wyodrębnić się i dorosnąć lub potrafi nadmiernie wtrącać się w jego życie, wpływać na nie, ingerować zbyt mocno. Można powiedzieć, że takiego rodzica nosimy w swojej świadomości przez całe życie.

Trudności w relacji z matką wpływają w istotny sposób na kontakt z partnerem lub partnerką. Przykładem jest sytuacja, kiedy matka dzwoni do swojej córki obciążając ją swoimi problemami. Dziewczyna również zaczyna się denerwować i po konwersacji krzyczy na swojego partnera. Tak naprawdę to nie była jej złość, tylko matki. Gdy emocjonalnie nie możemy odłączyć się od rodzica, dochodzi do tzw. fuzji, emocjonalnego zlania się. Takie nadmierne złączenie emocjonalne sprawia, że w dorosłym życiu nie jesteśmy w stanie sami podejmować decyzji. Nie ważne, czy podejmiemy dobrą decyzję, czy złą, warto wziąć na siebie konsekwencje tej decyzji, zmierzyć się z nimi. Niektórym osobom jednak trudno jest wziąć na siebie tą odpowiedzialność, mówią, że mama miała rację, a ja mogłam/mogłem postąpić inaczej. A przecież sukcesy i porażki są dla nas cennymi lekcjami. Matka za nas życia nie przeżyje.

Relacja z ojcem

Relacje z ojcem też w bardzo znaczącym stopniu nas kształtują. Gdy mamy dobre wspomnienia z dzieciństwa, wygląd taty kojarzy się z czymś znanym i oswojonym, kojarzy nam się z bezpieczeństwem. Kobieta, która miała dobrą relację z ojcem, opartą na szacunku i akceptacji, zdobyła cenne doświadczenie w relacji z tym pierwszym ważnym mężczyzną. Dowiedziała się, iż jest godna miłości potencjalnego partnera i może mieć oczekiwania, co do niego, bez lęku o to, że ją opuści.

W przypadku, gdy w relacji z ojcem brakowało ciepła i miłości, zdarza się, że kobiety poszukują całkowitego przeciwieństwa. Nie będą przecież aktywnie szukać takiego partnera, który będzie zimny, surowy, krytykujący i mający pretensje. Jednak ojciec nauczył taką dziewczynę, że mężczyźni są nieprzewidywalni, bezwzględni, apodyktyczni, nie szanują bliskich, nie można na nich polegać i ufać im. Taka trauma może sprawić, że nieświadomie zaczyna się powielać właśnie taki wzorzec, wybierając właśnie kogoś emocjonalnie niedostępnego. Poszukiwanie przeciwieństwa czasem kończy się wędrówką do tego, przed czym uciekamy. Nieświadomie wybieramy to, co już znamy i co paradoksalnie wydaje się bezpieczne. Ważna tutaj jest praca z poczuciem własnej wartości i kobiecości. Warto dać sobie czas, aby lepiej poznać potencjalnego kandydata na partnera lub partnerkę.

Gdy ojca nie było w życiu dziewczynki z powodu śmierci lub rozstania, może ona poszukiwać w swoim partnerze opiekuna, który otoczy ją opieką, będzie troskliwy, zapewni poczucie bezpieczeństwa. Często wchodząc w kolejne związki może wykształcić w sobie przekonanie, że lepszy taki, niż żaden. Psychoterapeuci radzą, by mając takie doświadczenia, znaleźć w swojej przeszłości wzorzec innego mężczyzny, który był ważny i akceptował ją jako najpierw dziewczynę, a później kobietę. To samo oczywiście dotyczy mężczyzn. A potencjalny kandydat na partnera czy partnerkę nie musi być całym światem. Ważne jest umacnianie własnej tożsamości, rozwijanie pasji oraz spędzanie czasu ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi.

Jak sobie pomóc?

Relacja z rodzicami ma duży wpływ na nasze funkcjonowanie w dorosłym życiu, chociaż nie determinuje go w 100%. Bardzo dużo można zmienić, aby nie powielać schematów z domu rodzinnego. Jeśli doświadczenia z dzieciństwa wiążą się z trudnościami w relacjach z rodzicami, to można skontaktować się ze specjalistą. Psychoterapia indywidualna może w znaczny sposób pomóc odnaleźć poczucie bezpieczeństwa i wartości, poznać lepiej siebie. Podczas psychoterapii można też często przyjrzeć się temu, jak funkcjonujemy w aktualnych związkach, jakie ważne potrzeby tam zaspokajamy, a z dbaniem o jakie potrzeby w relacjach mamy trudność.

W gabinecie Liberi pierwszy krok ku lepszemu, to konsultacja psychologiczna, dzięki której psycholog określi, z jakim problemem przychodzi klient. Sesje psychoterapeutyczne trwają zwykle 50 minut, a okres terapii dopasowany jest do potrzeb pacjenta.

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce
nowy-ja-2023

Nowy rok – nowe wyzwania

, , ,

Skończył się rok 2022, a zaczął 2023, mamy styczeń. To często czas podsumowań oraz postanowień noworocznych. Od tego, jaki będzie nadchodzący czas zależy nie tylko nasze zdrowie fizyczne, ale również psychiczne. Dobre samopoczucie sprawia, że łatwiej nam przychodzi mierzenie się z wyzwaniami w życiu prywatnym i zawodowym, łatwiej nam wtedy cieszyć się codziennym życiem. Podejmowane działania podczas codziennego funkcjonowania nie powinny być tylko obowiązkami. Starajmy się czerpać z tego radość. Jeżeli jest to trudne i wydaje nam się, że cały czas nic się nie zmienia, to warto poszukać pomocy specjalisty, być może psychoterapia indywidualna pomoże w długim terminie dokonać zmian, których potrzebujemy.

Nowy rok, to nowa droga w przyszłość. Może właśnie będzie dobrym momentem, by zacząć mierzenie się z doskwierającymi problemami? Z pomocą psychoterapeuty łatwiej jest przechodzić przez takie trudności, jak depresja, obniżenie nastroju, niskie poczucie własnej wartości, objawy lękowe i ataki paniki, częste krytykowanie siebie, problemy w relacjach, trudności w wyrażaniu emocji, wybuchy złości, czy uzależnienia. Problemy, których doświadczamy mają wpływ na jakość naszego codziennego funkcjonowania, na życie prywatne i zawodowe. Psychologowie oraz psychoterapeuci nie zajmują się tylko objawami, ale często szukają źródła, przyczyny problemu. Człowiek tylko w chwili narodzin jest czystą kartą. Po drodze doświadcza różnych zdarzeń, które mogą w efekcie mieć wpływ na jego postawę, zachowanie, osobowość. Problemy nie biorą się znikąd, nawet jeśli sama osoba posiadająca je nie ma świadomości, co jest ich przyczyną. Psychoterapia indywidualna pomaga też uświadomić to sobie i wypracować nowy sposób funkcjonowania.

Ponadto pamiętajmy o tym, że niektóre dolegliwości psychiczne koniecznie wymagają leczenia. Przykładem jest depresja. Ta choroba jest przez wielu bagatelizowana, a przecież może prowadzić do upadków w życiu osobistym, zawodowym, a nawet do samobójstwa, gdy się zaniedba leczenie. Te pierwsze kroki nigdy nie są łatwe, ale, kiedy próbujemy, zawsze jest szansa na powodzenie. Pierwszym krokiem jest w wielu przypadkach konsultacja psychologiczna. To wtedy klient nakreśla psychoterapeucie problematykę sytuacji, w jakiej się znajduje. Specjalista dobiera najbardziej odpowiednią formę pomocy. Może to być psychoterapia indywidualna, interwencja kryzysowa, albo konsultacja z innym specjalistą. Czasem na określenie sposobu działania potrzeba kilku spotkań.

Ważnym postanowieniem noworocznym może też być podjęcie próby rozwiązania problemów rodzinnych. Relacje rodzinne są źródłem bardzo ważnej więzi dla funkcjonowania i rozwoju człowieka. Narastające w rodzinie konflikty na dłuższą metę ciągną nas w dół i sprawiają, że ludzie się od siebie oddalają. Dodatkowo ma to wpływ na rozwój dzieci, zwłaszcza w przypadku, gdy są one świadkami kłótni pomiędzy rodzicami.

W jakich problematycznych sytuacjach warto zasięgnąć pomocy? Wspomniane już kłótnie i kłopoty w codziennej komunikacji, odmienne oczekiwania względem związku, spędzania wspólnego czasu, czy wychowywania dzieci, poczucie oddalenia od siebie i utraty bliskości, obniżenie satysfakcji z bycia w relacji, brak wzajemnego zainteresowania sobą nawzajem, trudności ze stawianiem granic w relacji, kryzysowe wydarzenie, jak na przykład zdrada, śmierć bliskiej osoby, czy choroba jednego z partnerów, albo napięcia związane ze zmianami w życiu pary, na przykład: wspólne zamieszkanie, ślub.

Zanim zacznie się terapia, odbywa się spotkanie konsultacyjne, podczas którego specjalista sprawdza, czy w danym momencie terapia pary jest najlepszym rozwiązaniem, czy też na samym początku skuteczniejsza będzie psychoterapia indywidualna. Terapia pary pomaga przyjrzeć się relacjom, zrozumieć źródła konfliktów i nauczyć się konstruktywnie je rozwiązywać. Celem pracy z taką parą jest pokonanie doświadczanych trudności w związku, poprawa komunikacji i wzajemnego zrozumienia, a także wzmocnienie więzi między partnerami. Opisane kłopoty w związkach zdarzają się często, jesteśmy tylko ludźmi i kryzysy w związkach są normalną sytuacją. Ważne jest to, że można nauczyć się z nich wychodzić.

Czasami pomocy w rodzinie potrzebują też młodsi jej członkowie, okres dorastania, to bardzo trudny czas, w którym młodzież mierzy się z dużymi zmianami, też hormonalnymi. Nie są to już dzieci, ale też nie dorośli, trudniej jest się dogadać z rówieśnikami, nauczycielami czy rodzicami. Młoda osoba zaczyna wyodrębniać się do dorosłości, wchodzi w okres buntu. Czasami w tym czasie potrzebne jest wsparcie osoby, która w pełni będzie akceptowała młodego człowieka, bez oceniania i stawiania mu wymagań jak w szkole. Pomocna wtedy bywa psychoterapia młodzieży, przy wsparciu terapeuty nastolatek może nauczyć się budowania pewności siebie, dobrego dla siebie wchodzenia w relacje z ludźmi, a także stawiania granic w trudnych sytuacjach.

Rok 2023 może być też rokiem, w którym zadbamy o siebie, o możliwość rozwoju w określonej sferze życia. Można dla samorozwoju zdecydować się na warsztaty, takie jak z zakresu asertywności, efektywnej komunikacji w życiu osobistym i zawodowym, komunikacji opartej na empatii czy radzenia sobie ze stresem. Dla specjalisty w tym zakresie ważny jest rozwój konkretnych umiejętności i praktykowanie ich poprzez ćwiczenia, gry, symulacje rozmów oraz zadania grupowe. Takie zajęcia mogą pomóc w radzeniu sobie w różnych sytuacjach w szkole, na uczelni, w pracy, a nawet w domu.

Zmiany w życiu wywołują często uczucie stresu, ale jednocześnie to one sprawiają, że się rozwijamy, kształtujemy i naprawiamy relacje z innymi ludźmi, spełniamy marzenia te mniejsze i większe, a co najważniejsze czerpiemy radość z życia. Nasze dolegliwości, czy problemy mogą nam w tym przeszkadzać. Ale nie ma problemu, który nie znalazłby dobrego rozwiązania. Jeśli nie potrafimy dojrzeć go sami, poprośmy o pomoc specjalistę. Niech 2023 rok będzie nie tylko lepszy od poprzedniego, ale także stanie się nowym rozdziałem, w którym zrobimy kilka, albo więcej, kroków do przodu. Prośba o pomoc nie jest oznaką słabości, a wiąże się z ogromną siłą, którą przekładamy na motywację do sprawienia, by życie nasze i bliskich nam osób było lepsze. Dlatego warto się odważyć i zrobić ten pierwszy krok ku zmianie.

Magdalena Kępista-Lajčák

Jestem psychologiem i psychoterapeutką z wykształcenia i z zamiłowania. Ukończyłam psychologię na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 10 lat zajmuję się profesjonalną pomocą psychologiczną.

Pracuję w nurcie psychoterapii integratywnej, której osią jest podejście humanistyczno-doświadczeniowe, podkreślające wartość relacji między klientem a terapeutą. Prowadzę psychoterapię osób dorosłych, par oraz młodzieży.

Więcej o autorze
nieproszony-gosc-depresja

Nieproszony gość: depresja

, ,

Obecnie bardzo często diagnozowaną dolegliwością jest depresja. Od 2001 roku, 23 lutego obchodzimy Światowy Dzień Walki z Depresją. Co jest jego celem? Upowszechnienie wiedzy na temat tej choroby i zachęcenie do leczenia. Jednak mamy jesienno-zimowy okres, a to czas, w którym mówi się o depresji sezonowej. Warto przy tym rozróżniać jedno od drugiego i nie pomijać tego tematu milczeniem. Depresja może być nieproszonym gościem, który na stałe, a nie tylko sezonowo, zadomowi się w naszym życiu, nie zmieniając go z pewnością na lepsze. Jak więc próbować wskazać jej drzwi wyjściowe i wyprosić?

Kto najczęściej zmaga się z depresją i czym się ona objawia?

Badania statystyczne pokazują, że najczęściej z tą dolegliwością zmagają się kobiety, choć wśród mężczyzn ona również występuje dość często. Jednak pamiętajmy, że panom jest nieco trudniej w ogóle przyznać się do takich problemów nawet przed samym sobą. Dopóki taka osoba nie przyzna się przed sobą, że to jej również dotyczy, dopóty ten problem będzie rósł. Nieleczona depresja może znacznie pogorszyć naszą jakość życia, a nawet prowadzić do samobójstw.

Dotyka ona osób w różnym wieku. Jeśli mówimy o osobach dorosłych, to spotkamy się przede wszystkim z utratą radości życia, niemożnością przeżywania szczęścia i przyjemności, cieszenia się rzeczami, które wcześniej były źródłem radości. Do objawów zalicza się również utratę zainteresowań, wycofanie się z życia towarzyskiego, zaburzenia snu, negatywne myślenie na swój temat, trudności w podejmowaniu decyzji oraz aktywności.

Z kolei u dzieci i młodzieży spadkom nastrojów mogą towarzyszyć symptomy często przypisywane wiekowi rozwojowemu, nastoletniemu buntowi. Na przykład są to takie dolegliwości, jak problemy ze snem, bóle brzucha, czy głowy należące do grupy objawów somatycznych. Innymi są lęk, zachowania agresywne, czy buntownicze, samookaleczanie się, a także problemy z koncentracją i zapamiętywaniem, wpływające na wyniki w nauce.

Objawów depresji jest o wiele więcej. U każdego może objawiać się inaczej i nie wszystkie zawsze występują. Dlatego też, gdy jakieś objawy, czy grupy objawów są nasilone i występują przez ponad dwa tygodnie, warto skontaktować się z psychologiem lub psychiatrą. Szczególnie konieczny jest kontakt ze specjalistą, a nawet hospitalizacja, gdy pojawiają się myśli samobójcze, gdy taka osoba okalecza się lub w inny sposób zagraża sobie samej. Niektórzy ukrywają też to, że bardzo cierpią, maskują swój stan. Chodzą do pracy, wykonują codzienne obowiązki, zadania – może nie być tego po nich widać, że w środku bardzo cierpią. Powzięcie działań, umówienie się na pierwszą konsultację psychologiczną lub psychiatryczną to pierwszy krok do wyproszenia depresji ze swojego życia.

Chwilowy smutek a depresja

Jest ogromna różnica między chwilowym smutkiem, spadkiem nastroju a depresją. Skąd jednak przekonanie, że to podobne zjawiska? Potocznie stan depresyjny kojarzony jest właśnie ze smutkiem. Pamiętajmy jednak, że chwilowy smutek jest tylko krótkotrwałym obniżeniem nastroju. Zdarzają się różne wypadki losowe będące jego przyczyną: rozstanie, trudności zawodowe, czy też szkolne. Jest to reakcja naturalna.

Depresja jest z kolei długotrwałym utrzymywaniem się smutku i dużym cierpieniem z tym związanym. Stan depresyjny może mieć łagodny przebieg, jednak czasem występuje w formie ostrego epizodu. Stan depresyjny nie przechodzi sam z siebie i wymaga leczenia. Wielu specjalistów w takich przypadkach zaleca psychoterapię indywidualną połączoną z terapią farmakologiczną. Badania pokazują, że jest to najbardziej skuteczne połączenie. Dzięki farmakoterapii gospodarka neuronalna powraca do prawidłowego działania, natomiast psychoterapia indywidualna pozwala początkowo na naukę radzenia sobie w momencie, w którym chory się znajduje: uczy, na czym zaburzenie polega, koryguje nieprawidłowe przekonania na swój temat, umożliwia rozładowanie nagromadzonego napięcia emocjonalnego. Z czasem pomaga ułożyć się z przeszłymi doświadczeniami w taki sposób, aby nieustannie nie rzutowały na to, w jaki sposób obecnie osoba chora działa. Terapia pozwala spojrzeć na siebie jak na kogoś, o kogo należy dbać i kim należy się zajmować, a nie jak na kogoś niepotrafiącego radzić sobie w życiu. A także uczy, w jaki sposób o siebie dbać – tak, by móc żyć w zdrowiu.

Zdarza się, że lekarze rodzinni przepisują leki antydepresyjne, chcąc pomóc swojemu pacjentowi. Z uwagi na to, że nie mają oni takich kwalifikacji, jak psychiatrzy, lepiej zgłosić się do specjalisty. Leki muszą być dobrze dopasowane do objawów pacjenta.

Przyczyny depresji można podzielić na biologiczne, psychologiczne i społeczne. Biologicznym powodem pojawienia się depresji może być m.in. stan, w którym neuroprzekaźniki nie działają tak, jak powinny, czyli zaburzony jest na przykład zwrotny wychwyt serotoniny. To właśnie ona odpowiada za proces zasypiania, kontrolę nastroju i samopoczucia.

Czynniki psychologiczne mogące prowadzić do depresji są bardzo liczne. Powodami wystąpienia depresji mogą być trudne wydarzenia życiowe, które przerosły możliwości poradzenia sobie z nimi przez daną osobę; przerwanie ważnej więzi emocjonalnej z drugim człowiekiem czy opuszczenie lub zaniedbanie w okresie, gdy jesteśmy od innych zależni. Depresję mogą powodować nadużycia czy przemoc (fizyczna, psychiczna, ekonomiczna), zarówno te w rodzinie, jak w środowisku szkolnym, zawodowym ale i towarzyskim. Depresja może towarzyszyć również chorobom somatycznym, szczególnie tym terminalnym, powodującym nieustępliwy ból czy uniemożliwiającym prowadzenie życia, które do tej pory prowadziliśmy. Ważne jest także to, czy trudne wydarzenie przeżywamy sami, czy jest obok nas ktoś bliski, kto podejmuje wysiłek wysłuchania i próby zrozumienia stanu, w którym jesteśmy. Oczywiście czynników tych jest znacznie więcej, chciałem raczej przedstawić to, jak szerokie i różnorodne jest ich spektrum, a nie wyczerpać temat.

Do przyczyn społecznych zalicza się brak wsparcia bliskich przy trudnych wydarzeniach życiowych, trudną sytuację materialną czy stygmatyzację, nieuznawanie depresji za „prawdziwą” chorobę, a jedynie wymówkę. Z tym wiąże się również autostygmatyzacja, w której osoba doświadczająca depresji nie traktuje siebie jak chorego, ale jak kogoś gorszego, niezdolnego do radzenia sobie z rzeczywistością. Zasadniczym problemem społecznym utrudniającym mierzenie się z depresją jest brak odpowiedniej edukacji psychologicznej w ogóle. Za jej brakiem idzie nie tylko stygmatyzacja, ale także bezradność osób chcących wspierać bliskich cierpiących z powodu depresji. Ponadto brak wiedzy dotyczącej własnego życia psychicznego utrudnia radzenie sobie z zaburzeniami.

Jak wspierać osobę z depresją?

Okazywanie wsparcia osobie cierpiącej na depresję jest bardzo ważne, zwłaszcza, że często takie osoby mają poczucie bycia nierozumianym przez otoczenie. Słuchanie nagminnie takich zwrotów, jak np.: nie przesadzaj, pieścisz się ze sobą, masz za mało problemów to sobie je wymyślasz, to nie jest depresja tylko lenistwo, wpływa negatywnie na stan pacjenta. Kluczowe jest tutaj właśnie zrozumienie. Przyjęcie do wiadomości, że druga osoba cierpi nawet, jeśli nie znamy przyczyny tego stanu rzeczy.

Niezbyt dobrym krokiem będzie również powtarzanie będzie dobrze. Gdyby ta osoba była w stanie z tego skorzystać, to nie chorowałaby na depresję. Ale możemy zaoferować naszej bliskiej osobie w depresji obecność, wsparcie: jestem z tobą, pamiętaj, że jestem z tobą, jeśli chcesz porozmawiać, nie jesteś z tym sam/sama i tak dalej. Człowiek dobrze się czuje, jeśli podejmuje jakieś działania, ale czasem to, co według nas będzie właściwe dla osoby chorej, może okazać się bezskuteczne. Pytajmy, więc, czego nasz bliski potrzebuje, co możemy dla niego zrobić. Nawet, gdy nie otrzymamy odpowiedzi, to i tak przekażemy komunikat, że jesteśmy otwarci na potrzeby tego człowieka. W przypadku, kiedy osoba cierpiąca na depresję nie poprosiła jeszcze o pomoc specjalisty, można ją do tego delikatnie namawiać. W ten sposób możemy pomóc wyprosić z życia tej osoby niepożądanego gościa, jakim jest depresja.

Pandemia a depresja

Depresję uważa się za najczęstszą chorobę cywilizacyjną XXI wieku, ale sytuacja pandemiczna jeszcze bardziej nasiliła występowanie wielu schorzeń, w tym również depresji. Mogła się do tego przyczynić sytuacja zagrożenia życia i zdrowia, ale również strata bliskiej osoby, która zmarła w wyniku zarażenia koronawirusem. Przyczynami mogło być również życie w zamknięciu, a co za tym idzie izolacja społeczna, pogorszenie sytuacji zawodowej, czy materialnej, zaniechanie codziennych aktywności.

W czasie po pandemii pamiętajmy, aby dbać o siebie i leczyć różnego rodzaju zaniedbane choroby, takie jak np. depresja. Umówienie się na spotkanie z psychoterapeutą czy psychiatrą to pierwszy, bardzo ważny krok, aby sobie pomóc.

O autorze: Tomasz Orzechowski

Jestem psychologiem klinicznym i psychoterapeutą. Ukończyłem studia psychologiczne na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

W pracy psychoterapeutycznej najbliższy jest mi nurt humanistyczno-doświadczeniowy. Zgodnie z jego założeniami, bardzo ważne jest dla mnie w relacji z klientem stworzenie bezpiecznej przestrzeni, atmosfery akceptacji i otwartości.
Prowadzę psychoterapię indywidualną, przyjmuję zarówno dorosłych jak i młodzież powyżej 16 roku życia.  Prowadzę również konsultacje wychowawcze dla rodziców.

Więcej o autorze
depresja-sezonowa-leczenie-2022

Słońce przysłonięte szarością, czyli sezon na depresję

, ,

W sezonie jesienno-zimowym może występować u niektórych osób depresja sezonowa, czyli sezonowe zaburzenie afektywne. Jest ona związana m.in. z mniejszym stopniem nasłonecznienia, a niektórzy specjaliści do jej przyczyn zaliczają również zmiany hormonalne. Stopień nasilenia objawów jest różny w zależności od osoby. Jak radzić sobie w codziennym funkcjonowaniu? Jak i gdzie szukać pomocy? Na te i wiele innych pytań odpowiemy w artykule poruszającym między innymi temat terapii depresji sezonowej.

Jakie są objawy depresji sezonowej?

Depresja sezonowa może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy. U pacjentów występują m.in.: smutek, rozdrażnienie, brak energii, wzmożona senność w ciągu dnia, zaburzenia snu w nocy, czy nawet nadmierny apetyt, który może doprowadzić do wzrostu masy ciała. Charakterystyczne jest także poczucie, że nic nas nie cieszy, niska samoocena i mała wiara w siebie, a także pesymistyczne, czarne widzenie przyszłości. Niektórzy pacjenci skarżą się również na problemy z koncentracją i uwagą, uczucie zniechęcenia, czy bóle mięśni. Wspominane objawy mają zazwyczaj charakter łagodny lub umiarkowany. Istotne dla rozpoznania depresji jest występowanie jednocześnie kilku wyżej wymienionych objawów przez minimum 2 tygodnie. Warto zwrócić na to uwagę i pomyśleć o terapii depresji sezonowej szczególnie, gdy objawy doskwierają nam cyklicznie, co dwa, trzy lata.

Warto też podkreślić, że sezon jesienno-zimowy często tylko wzmaga objawy i tak już wcześniej występującej depresji, jest takim jakby ich aktywatorem. Osoby cierpiące na depresję, chorują również w innych porach roku, a na jesieni objawy mogą się nasilać. Trzeba zatem odróżnić pojęcie lekko obniżonego jesienią nastroju, tzw. jesiennej chandry, od objawów depresji sezonowej, które znacznie bardziej dotkliwie wpływają na nasze funkcjonowanie i często pomocna tu jest konsultacja psychologiczna ze specjalistą.

Popularne i bardzo znane jest pojęcie depresji jesiennej, która zazwyczaj rozpoczyna się około października i ustaje bądź zmniejsza swą intensywność w sezonie letnim. Jednak specjaliści zwracają uwagę na to, że może wystąpić również tak zwana depresja letnia. Czym ona się różni? Jednym z powodów jej wystąpienia może być fakt, że nie każdy czuje się dobrze latem, np. doskwierają nam upały. Ponadto czas wakacyjny zakłóca wypracowane czynności rutynowe i codzienne z uwagi na to, że jest to sezon urlopowy, w którym nie chodzimy do pracy, dzieci wyjeżdżają na kolonie, czy obozy, co wpływa na to, jak wyglądają nasze dni. Nie wszyscy też jesteśmy zadowoleni z tego, jak wyglądamy, a nosząc letnie stroje jednak trochę bardziej odsłaniamy nasze ciało. Mimo to niezależnie, czy mówimy o depresji jesiennej, czy letniej, warto zapoznać sposobami leczenia depresji sezonowej.

Co może spowodować wystąpienie depresji jesiennej?

Przypuszcza się obecnie, że przyczyną występowania depresji jesiennej jest niedobór światła słonecznego. Jak wiadomo w pogodzie jesiennej dominuje szarość chmur deszczowych, co często wpływa na nasz nastrój. Z tego powodu nasz organizm wytwarza znacznie więcej melatoniny, co w efekcie sprawia, że już od rana możemy czuć się senni. To wyjaśnia wspomniany powyżej objaw depresji jesiennej.

Innymi powodami mogą być: nadmierne napięcie nerwowe, przyjmowane leki, a nawet dieta. Niektórzy specjaliści wyszczególniają jako przyczynę także zmiany hormonalne, czyli zakłócenia rytmów wydzielania hormonów. Brak słońca może przyczynić się do obniżenia poziomu serotoniny, która odpowiedzialna jest za nasz nastrój. Jednak badania nad tą przypadłością nadal są prowadzone i dokładne przyczyny nie są znane.

Warto tu też podkreślić, że psychologicznymi przyczynami depresji najczęściej są trudne doświadczenia z przeszłości, przeżyte traumy czy przerwana lub niewystarczająco dobra więź z ważnymi osobami w życiu. Nawet jeżeli sezon jesienno-zimowy wzmaga depresyjne objawy, to często ich pierwotnej przyczyny trzeba szukać w doświadczeniach z przeszłości i tu często pomocny jest kontakt z psychoterapeutą i umówienie się na pierwszą konsultację psychologiczną.

Jak radzić sobie z depresją sezonową?

Badania wykazują, że z depresją sezonową częściej zmagają się kobiety. Dotyka osób między dwudziestym a czterdziestym rokiem życia i nie da się ukryć, że chorują na nią osoby mieszkające dalej od równika, jednak w rejonach okołorównikowych może wystąpić wspomniana wcześniej depresja letnia. Jak jej zapobiegać? Po pierwsze posiłki powinny być regularne, lekkie i pełnowartościowe (bogate w warzywa i owoce). Nie należy jeść również w biegu. Wysiłek fizyczny jest także wskazany. Mogą to być spacery, wizyty na siłowni (warto zwrócić uwagę na to, że w przestrzeniach miejskich, w wielu miastach Polski jest coraz więcej siłowni pod chmurką, a korzystanie z nich zdecydowanie nie obciąży naszego portfela), jazda na rowerze, hulajnodze, bieganie, taniec, jeśli lubimy i inne formy aktywności. Wskazane jest zadbanie o zapewnienie sobie relaksu oraz o kontakty społeczne, czyli spotkania z rodziną, przyjaciółmi, wieczór z dobrym filmem, książką, czy sztuką teatralną – to dopasujemy wedle gustu.

Gdy jednak pojawią się u nas objawy depresji sezonowej warto wybrać się do specjalisty. W takich przypadkach stosowana jest psychoterapia indywidualna, czy nawet farmakoterapia, w zależności od intensywności objawów. Ze względu na charakterystyczny dla depresji jesiennej niedobór światła słonecznego, często stosowaną metodą jest fototerapia, którą można wykonywać nawet we własnych czterech ścianach. Potrzebna jest lampa o odpowiednim natężeniu światła, którą włączamy rano. Psychoterapia stosowana jest przy bardziej uciążliwych objawach. Podczas psychoterapii osoba borykająca się z depresją jesienną uczy się lepiej rozumieć i radzić sobie ze swoimi trudnymi doświadczeniami.

Kluczowe jest również wparcie najbliższych. Jak je okazywać osobie zmagającej się z depresją? Przede wszystkim starać się zrozumieć stan, w jakim się znajduje. Warto pamiętać, że taka osoba nie wymyśla sobie problemów, tylko one faktycznie są i nierzadko są one dla niej na tyle ciężkie, że nie jest w stanie sobie sama z nimi poradzić. Potrzebuje pomocy specjalisty i rodziny oraz przyjaciół. Można takiego człowieka delikatnie namawiać do aktywności fizycznej, organizować dzień tak, aby nie był monotonny, słuchać, ale nie oceniać.

O autorze: Magdalena Myślińska

Jestem psychologiem i psychoterapeutką. W 2017 roku ukończyłam 4-letnią Szkołę Psychoterapii w Ośrodku INTRA akredytowaną przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Od 2010 roku pracuję w obszarze pomocy psychologicznej. W pracy psychoterapeutycznej czerpię przede wszystkim z podejścia humanistyczno-doświadczeniowego.   

Zapraszam na terapię osoby, które cierpią z powodu depresji, lęku, samotności, odnajdują w sobie cechy DDA i DDD, chciałyby lepiej zrozumieć siebie i swoje zachowanie, pragną zrozumieć swoje emocje i umieć nad nimi zapanować albo móc je intensywniej poczuć, chcą przyjrzeć się swoim relacjom z innymi.

Prowadzę psychoterapię indywidualną osób dorosłych. Pracuję także z kobietami, które znajdują się w kryzysie okołoporodowym.

Więcej o autorce
psychoterapia-młodzieży-warszawa-2022

Psychoterapia młodzieży – małymi krokami do sukcesu

, , ,

Dorastanie, samo w sobie, może być czasem trudnym zarówno dla nastolatków, jak i ich rodziców. Wiele czynników może sprawić, że ten okres będzie przysparzał większych trudności, m.in. sytuacja rodzinna, problemy i przeszkody napotykane w szkole, relacje rówieśnicze. Niezależnie od źródła, odsuwanie, czy udawanie, że kłopotu nie ma wtórnie wzmacnia przeżywane przez dziecko problemy – może ono czuć, że nie może liczyć na pomoc. Zwłaszcza, że te początkowo niewielkie problemy z biegiem lat mogą nabierać na sile. Jak temu zaradzić? Warto zdecydować się na pierwszą konsultację psychologiczną z nastolatkiem. Przyznanie, że dziecko potrzebuje psychoterapii dla młodzieży jest często trudnym krokiem, ale prośba o pomoc specjalisty nie jest czymś, czego musielibyśmy się wstydzić. To właśnie umiejętność korzystania ze wsparcia świadczy o naszej dojrzałości psychicznej.

Terapia młodzieży Warszawa – kiedy warto się nad tym rozwiązaniem zastanowić?

Kłopoty z nauką, w relacjach z otoczeniem, rówieśnikami, czy rodzicami to problemy, o których często się mówi. Jednak samo mówienie i narzekanie przy kawie z przyjaciółką, czy innym członkiem rodziny w niczym nie pomoże. Zwłaszcza że te problemy nie biorą się znikąd. Na zachowanie nastolatków może mieć wpływ sytuacja w domu, szkole, na zajęciach dodatkowych, a przede wszystkim brak wsparcia w trudnych dla nich sytuacjach.

Rozpoznaniu źródła kłopotu służą właśnie pierwsze spotkania z psychoterapeutą, na które jest zapraszane nie tylko dziecko, ale też najbliższa rodzina, którą stanowią rodzice lub opiekunowie. Pozwala to poznać naturę problematycznej sytuacji, rozpoznać źródło, a także opracować możliwie najskuteczniejszy przebieg terapii. Warszawski gabinet podchodzi do tego w sposób kompleksowy, na początku rozmawiając z całym tzw. systemem rodzinnym (również z rodzicami, a czasem z rodzicami i rodzeństwem) dzięki czemu psychoterapia młodzieży okazuje się skuteczniejsza.

Psychoterapia młodzieży – jakie są najczęstsze źródła problemów?

Jakie mogą być źródła problemów nastolatków? Dorastanie jest jednym z najtrudniejszych okresów w życiu. Zarówno ciało, jak i psychika dziecka, a później nastolatka dojrzewają. Liczne zmiany hormonalne wpływają na zmiany w ciele, ale też na wahania nastroju, które można określić jako „huśtawkę emocjonalną”. Nastolatki mają często zaniżone poczucie własnej wartości i tendencję do tzw. czarno-białego myślenia, coś jest dla nich albo dobre albo złe, nie ma barw pośrednich. Jest to naturalny etap rozwoju, jednak w tym okresie umiejętność rozmawiania z nastolatkami, towarzyszenia im, bez oceniania, jest bardzo ważna. Brak wsparcia i poczucia bezpieczeństwa może prowadzić do konfliktów, a w efekcie do nasilania się innych problemów, które mogą rzutować na relacje dziecka z otoczeniem.

Okres nastoletni to też znany wszystkim czas buntu, jest on potrzebny, aby dziecko mogło oddzielić się od rodziców i zbudować swoją własną tożsamość. Jednocześnie taki bunt bywa trudny dla otoczenia, rodzicom bywa trudno zaakceptować wyodrębnianie się swojego dziecka, które manifestuje swój bunt poprzez np. krzykliwy ubiór, słuchanie głośnej muzyki, tatuaże. Jeżeli wcześniejsze relacje w rodzinie bywały trudne, nie było komunikacji, rozmów, spędzania razem czasu, bunt ten może wyrażać się w wyjątkowo dotkliwej, trudnej i dla rodziców i dla nastolatka formie. Taką destrukcyjną formą buntu są np. używki – alkohol, narkotyki, czy ostatnio popularne dopalacze. W takich sytuacjach warto sięgnąć po pomoc w postaci psychoterapii młodzieży lub psychoterapii rodzinnej.

Innym źródłem trudności mogą być relacje z rówieśnikami w szkole. Bywają one dobre, ale często są też konfliktowe, dziecko może stać się ofiarą dokuczania, gnębienia z różnych względów takich, jak wygląd, zainteresowania, sposób, w jaki się zachowuje. Nastolatki coraz częściej doświadczają też cyber-przemocy. W związku z chwiejną w okresie nastoletnim samooceną, wszelkie negatywne oceny i komentarze w mediach społecznościowych są dla nich bardzo dotkliwe. Gdy nie znajdują pomocy i wsparcia ani w szkole, ani w domu może to prowadzić do zmian w zachowaniu, depresji, okaleczeń, które są zwykle wołaniem o pomoc, a nawet prób samobójczych. Rzutuje to też na dorosłe życie, w którym mogą pojawić się problemy w odnalezieniu się w sferze zawodowej i osobistej. By temu zapobiegać i zająć się trudnościami w zarodku, warto poprosić o pomoc specjalistę oraz zainteresować się formą pomocy taką jak terapia młodzieży Warszawa.

Pierwsze kroki w psychoterapii młodzieży

Liczne ośrodki pomocy na pierwsze spotkanie, czyli konsultację zapraszają rodziców z dziećmi. Taka praktyka wstępnych rodzinnych konsultacji psychologicznych jest także stosowana w naszym gabinecie. Wszystko po to, by – jak wcześniej było wspomniane – rozpoznać źródło problemu i ustalić najlepszą formę pomocy. Gdy podłożem jest zachowanie i relacje rodziców psycholog może zalecić terapię dla małżonków. Oczywiście dziecko w tej sytuacji również może liczyć na wsparcie psychologiczne, jednak odbywa się to na osobnych spotkaniach. W pozostałych przypadkach konieczna może być psychoterapia dziecka.

W przypadku terapii młodzieży ważne jest zbudowanie zaufania pomiędzy pacjentem a terapeutą. Pomimo, że to rodzic często zgłasza potrzebę terapii dla dziecka, to jednak psychoterapeuta nie powtarza informacji z przebiegu terapii rodzicom. Może to rodzić pewnego rodzaju konflikt, ponieważ często zdarza się, że matka lub ojciec oczekują „wyciągnięcia” z córki lub syna interesujących ich informacji. Ponieważ psychoterapia młodzieży jest to psychoterapia indywidualna, obowiązuje w niej zasada poufności. Zasady poufności nie stosuje się z wyjątkiem sytuacji, gdy życiu i zdrowiu dziecka grozi niebezpieczeństwo. W mniej poważnych sytuacjach zazwyczaj pracuje się z pacjentem nad tym, żeby nauczył się sam lub przy wsparciu terapeuty rozmawiać z rodzicem o istotnych dla niego sprawach.

Psychoterapia młodzieży nie jest też nigdy prowadzona na siłę. Po pierwszych kilku spotkaniach zawiązuje się dopiero tzw. kontrakt terapeutyczny. Nastolatek powinien wiedzieć, że nie musi się zgadzać na współpracę z pierwszym specjalistą, z którym miał styczność. Powinien wiedzieć, że ma wybór. Kluczowe jest właśnie dobre samopoczucie w towarzystwie osoby, która ma pomagać, ponieważ bezpieczna relacja z terapeutą daje większą szansę na skuteczność terapii.

Ile trwa psychoterapia nastolatka?

Czas trwania terapii zwykle jest uzależniony od przypadku – tutaj nie ma reguły. Nie jest łatwe również zaplanowanie jej w czasie, ponieważ dla tak młodej osoby dziesięć, czy piętnaście spotkań zdaje się być wiecznością. Na początku prowadzimy serię konsultacji psychologicznych, z całą rodziną, nastolatkiem i rodzicami, zanim zapadnie decyzja co do formy ewentualnej psychoterapii. Czasami najbardziej efektywną formą pracy jest terapia rodzinna, czasami jest wskazanie, aby to rodzice rozpoczęli terapię pary np. ze względu na trwający konflikt lub terapię uzależnień ze względu na uzależnienie któregoś z członków rodziny. W końcu możemy proponować terapię młodzieży, ale dopiero po rozważeniu wyżej wymienionych opcji, ponieważ zależy nam, aby dziecko nie było „delegatem” problemów rodziny, jeśli ich źródło leży gdzie indziej.

O autorze: Tomasz Orzechowski

Jestem psychologiem klinicznym i psychoterapeutą. Ukończyłem studia psychologiczne na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

W pracy psychoterapeutycznej najbliższy jest mi nurt humanistyczno-doświadczeniowy. Zgodnie z jego założeniami, bardzo ważne jest dla mnie w relacji z klientem stworzenie bezpiecznej przestrzeni, atmosfery akceptacji i otwartości.
Prowadzę psychoterapię indywidualną, przyjmuję zarówno dorosłych jak i młodzież powyżej 16 roku życia.  Prowadzę również konsultacje wychowawcze dla rodziców.

Więcej o autorze
image_2022_08_26T10_25_44_313Z

Przeszłość nas nie definiuje, czyli jak poradzić sobie z syndromem DDA?

, , ,

Pojęcie Dorosłe Dzieci Alkoholików, czyli DDA bardzo długo odnosiło się do ludzi, którzy zostali wychowani w domach z problemem alkoholowym, a ponadto odznaczają się pewnymi schematami zachowań odkrywającymi ich traumy i zaniedbania z przeszłości. Jednak badania wykazały, że te same schematy poznawczo-emocjonalne występują również u osób dotkniętych takimi doświadczeniami w przeszłości jak przemoc w rodzinie, inne uzależnienia bliskich osób, na przykład od grania, a także przewlekła choroba jednego z członków rodziny. Niezależnie jednak od tego, co jest przyczyną, syndrom DDA nie jest wyrokiem. Specjaliści opracowali wiele rodzajów psychoterapii DDA Warszawa. Kluczowe jest również zrozumienie samego zjawiska i jego konsekwencji dla naszej psychiki – nie taki wilk straszny, jak go malują.

Warto też pamiętać, że syndrom DDA to nie jest zaburzenie czy choroba, tylko pewien zestaw emocji i zachowań, schematów, postaw, które występują w związku z określonymi doświadczeniami z dzieciństwa i które, w toku terapii, można zmienić i uelastycznić.

Leczenie DDA Warszawa – od czego zacząć?

Zdrowie psychiczne, będące – pomimo licznych kampanii uświadamiających – jeszcze
w niektórych środowiskach tematem tabu, jest kluczową kwestią przede wszystkim dla jakości naszego życia i codziennego funkcjonowania. Wmawianie sobie i innym tego, że problem nie istnieje, to najlepsza droga do pogłębiania go. Nie inaczej jest w przypadku syndromu DDA, czyli Dorosłych Dzieci Alkoholików. Oswojenie się z tym, to pierwszy, ale bardzo dla niektórych trudny krok. Wstyd utrudniający rozpoczęcie terapii wiąże się często z przeszłymi trudnymi doświadczeniami, dorastaniem w poczuciu inności i gorszości.

Tutaj pomocne może być wstępne zidentyfikowanie się z postawami charakterystycznymi dla DDA, bo to oznacza, że nie tylko ja tak mam, inni borykają się z podobnymi problemami. Warto jednak uważać, żeby nie przykleić sobie na stałe takiej „etykietki DDA”, bo może to przynieść więcej strat niż korzyści, np. utknięcie w poczuciu krzywdy. Z czasem przychodzi ważny etap budowania swojej tożsamości, niezależnej od trudnych doświadczeń z dzieciństwa.

Terapia DDA Warszawa będzie pomocna w zadbaniu o swój stan psychiczny, ale do tego potrzebny jest pierwszy krok, czyli gotowość do podjęcia psychoterapii i umówienie się na spotkanie.

Dorastanie w rodzinie alkoholowej – jak powstaje syndrom DDA?

Osoby z tym syndromem często nie mają wpływu na funkcjonowanie systemu rodzinnego.
Z czym się zmagają? Z ciągłym poczuciem odrzucenia, brakiem fizycznego i psychicznego oparcia, aprobaty czy uwagi. Funkcjonowanie rodziny z problemem alkoholowym sprzężone jest z ciągłym chaosem, a brak możliwości przewidzenia kolejnych zdarzeń sprawia, iż dziecko żyje z ciągłym uczuciem lęku i niepokoju. Na przykład dziecko dorastające w takiej rodzinie nigdy nie wie, w jakim stanie do domu wróci nadużywający alkoholu rodzic i jak to wpłynie na sytuację w rodzinie – czy rodzice będą się kłócić, czy trzeba będzie interweniować albo nawet dla bezpieczeństwa nocować poza domem? W ten sposób kształtuje się u dziecka,
i często trwa również w dorosłości, wzmożona potrzeba kontroli i ciągłej czujności.
W dorosłym życiu osoby z syndromem DDA często mają potrzebę nadmiernie kontrolować codzienne sytuacje, mimo, że nie ma już takiego zagrożenia, jakiego doświadczały w dzieciństwie. Praca nad odpuszczaniem kontroli to jeden z tematów, którym możemy zajmować się podczas psychoterapii DDA.

W rodzinie alkoholowej zagrożony jest rozwój dziecka na podłożu psychologicznym. Dzieci trwają w życiu pozbawionym norm, wartości i zasad. Często wiąże się to z doświadczaniem lub byciem świadkiem przemocy psychicznej i fizycznej, a nawet przemocy o podłożu seksualnym. Te wszystkie zdarzenia mogą mieć znaczący wpływ na jakość życia pacjenta w przyszłości. Jednak nawet jeśli mają, to nie ma sytuacji bez wyjścia. Wizyta w gabinecie psychoterapii DDA Warszawa Mokotów może pomóc w uporaniu się z trudnymi doświadczeniami z przeszłości.

Czym się objawia syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików (DDA)?

Syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików wiąże się z przyjmowaniem określonych postaw, utrwalonych schematów które w głównej mierze mają na celu eliminowanie psychicznego i fizycznego bólu. Bardzo często te postawy kiedyś, w przeszłości były bardzo użyteczne, a nawet pozwalały w ogóle przetrwać bardzo trudne warunki (np. postawa obronna, wzmożona kontrola i czujność, walka albo ucieczka), natomiast aktualnie te utrwalone schematy z przeszłości często utrudniają życie osobom z syndromem DDA.

Często osoba z tym syndromem przyjmuje postawę obronną, co sprawia, że odczuwa stałe napięcie emocjonalne. Może koncentrować się na tym, żeby niczego nie stracić, a jednocześnie nie podejmować ryzyka zmiany. Prościej rzecz ujmując, dzieci w rodzinach alkoholowych nastawione są na tak zwany tryb przetrwania. W dorosłym życiu często też tkwią w sytuacjach, które blokuje lęk przed zmianą (może to być np. trwanie w toksycznym związku czy obawa przed zmianą pracy). Ponadto osoby, które doświadczyły dorastania i życia w rodzinie alkoholowej mogą doświadczać na co dzień braku pewności siebie. Czasami też pesymistycznie patrzą w przyszłość i bywają rozchwiane emocjonalnie. W związku z nadużyciami, których doświadczyły, mogą odczuwać poczucie niesprawiedliwości i wrogości wobec innych, co utrudnia im kontakty interpersonalne, a czasem też wchodzenie w związki. Psychoterapia DDA Warszawa bardzo często pomaga nauczyć się radzić sobie z tymi problemami.

Częstym doświadczeniem osób, które dorastały w rodzinie alkoholowej jest nadwrażliwość interpersonalna (obawa przed oceną innych osób, stres w sytuacjach społecznych), mają też tendencję do krytykowania siebie i zamartwiania się. U niektórych osób występuje trudność z odprężeniem się, traktują siebie bardzo poważnie, żyją w stanie ciągłej gotowości do działania, chociaż czasem mają problem z kończeniem rozpoczętych zadań. Leczenie DDA Warszawa jest procesem wymagającym czasu i wytrwałości, aby wprowadzić upragnione zmiany, więc pomoc doświadczonego psychoterapeuty będzie tutaj kluczowa.

Terapia DDA Warszawa – jak wygląda proces psychoterapii?

Psychoterapia DDA często jest procesem długoterminowym. Spotkania takie prowadzone są indywidualnie lub grupowo. Dlaczego tak ważne są terapie grupowe? Zwłaszcza w przypadku, gdy osoba z syndromem DDA wzrasta w poczuciu osamotnienia oraz w przeświadczeniu o własnej inności, to wsparcie grupy terapeutycznej jest bardzo ważne. Często osoby z tym syndromem żyją z przeświadczeniem, że nikt nie zaakceptuje kogoś o takiej, a nie innej przeszłości. Gabinet LIBERI psychoterapii DDA Warszawa Mokotów proponuje pomoc specjalistów.

Jaka jest rola psychoterapeuty w leczeniu syndromu dorosłego dziecka alkoholika? Decyduje m.in. o sposobie realizacji planu terapeutycznego. Klienci psychoterapii DDA Warszawa powoli, we własnym tempie spotykają się z trudnymi wydarzeniami z przeszłości. Zawsze odbywa się to w bezpiecznych warunkach i przy pełnym wsparciu terapeuty. Oswajamy lęk, wstyd, ale też spotykamy się ze złością, która uruchamia potrzebę stawiania granic i dbania o siebie w dorosłym życiu.

Doświadczenie bezpiecznego i akceptującego kontaktu z terapeutą jest bardzo ważnym i leczącym elementem terapii. Osoby z rodzin alkoholowych często jako dzieci nie miały w ogóle doświadczania kontaktu z bezpieczną dorosłą osobą. Dlatego m.in. oparta na zaufaniu relacja z terapeutą jest takim ważnym korekcyjnym (czyli leczącym) doświadczeniem. Jakie są zalety takiej terapii? Pozwala ona nauczyć się życia bez poczucia winy, wstydu, złości, czy lęku w związku z przeszłymi doświadczeniami i buduje sprawczość, żeby w dorosłym życiu stanąć na własne, mocne nogi.

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce
psychoterapia-warszawa-czy-warto-korzystac-2022

Dlaczego warto skorzystać z pierwszej konsultacji psychologicznej?

Konsultacja psychologiczna Warszawa – dla wielu osób pierwsza wizyta u psychologa czy psychoterapeuty bywa stresująca, bo to spotkanie z nową osobą, której mamy opowiedzieć o tym, co nas trapi. Czasami nie wiadomo od czego zacząć, bo dużo problemów się nawarstwiło i chcemy jak najwięcej opowiedzieć na spotkaniu, żebyśmy zostali dobrze zrozumiani. Pojawia się niepokój – „czy ten terapeuta w ogóle zrozumie o co mi chodzi? czy się nie wygłupię”? Niektóre osoby zaczynają wtedy umniejszać swoje problemy mówiąc na przykład „przecież to nic wielkiego, inni mają gorzej”.

Natomiast pierwsza konsultacja psychologiczna służy właśnie temu, żebyśmy zostali w pełni wysłuchani i aby terapeuta mógł wstępnie rozeznać się w tematach, z którymi się zgłaszamy. Psychoterapeuta podczas pierwszej rozmowy stara się w pełni przyjąć i zaakceptować klienta, mając świadomość, że być może nie było łatwo zrobić pierwszy krok i umówić się na spotkanie. Taka akceptująca i empatyczna postawa terapeuty pomaga klientowi otworzyć się i opowiedzieć o problemach, które często długo mu ciążyły. To niejednokrotnie samo w sobie przynosi pewną ulgę.

Konsultacja psychologiczna Warszawa Mokotów – jak przebiega pierwsze spotkanie?

Na pierwszej konsultacji psychologicznej psychoterapeuta zapyta Cię, jaki jest temat, z którym się zgłaszasz. Jest to dość ogólne pytanie na początek, ale celowo takie jest, abyś mógł/mogła na spokojnie, w swoim tempie, ze wszystkimi ważnymi dla Ciebie szczegółami opowiedzieć o swoim problemie. W trakcie rozmowy mogą pojawić się emocje, których się nie spodziewałeś/łaś, takie jak smutek czy złość – to jest w zupełnie porządku, chociaż niektóre osoby bywają zakłopotane tym, że np. płaczą podczas pierwszego spotkania z nową osobą. Zapewniam Cię, że psychoterapeuta ma dużo zrozumienia i empatii dla Twoich przeżyć i wysłucha Cię z pełnym szacunkiem.

Jako terapeuci, zdajemy sobie sprawę, że umówienie się na pierwsze spotkanie mogło być odkładane nawet latami, a problemy, o których mówi klient mogły też trwać bardzo długo, co czasem rodzi uczucie bezsilności, że już nic nie da się zrobić. Dlatego tak ważny jest ten pierwszy kontakt, który daje nadzieję na zmianę. Na samym początku, na pierwszej konsultacji psychologicznej zaczyna się też zawiązywać relacja terapeutyczna, która jest bardzo ważnym czynnikiem leczącym w dalszej terapii.

Konsultacja psychologiczna Warszawa Mokotów – jest to spotkanie, podczas którego terapeuta wysłucha Cię, dopyta o różne istotne kwestie oraz zrobi notatki, żeby nic mu nie umknęło. Już na pierwszym spotkaniu często można nakreślić wstępnie obszary do dalszej terapii i zarysować kierunek pracy.

Konsultacja psychologiczna Warszawa – czy może być wstępem do dalszej psychoterapii?

Jak najbardziej, często tak się dzieje, że pierwsza konsultacja psychologiczna warszawa jest wstępem do dalszej terapii. Czasami jednak potrzeba kilku takich spotkań (2-3), żeby zebrać od klienta wywiad, dopytać o ważne kwestie i dokładniej określić obszary do terapii. Przy bardziej złożonych problemach potrzebujemy kilku spotkań, aby ustalić dalszy plan działania, którym może być np. rozpoczęcie psychoterapii lub rozpoczęcie psychoterapii połączone z dodatkową konsultacją psychiatryczną.

Konsultacja psychologiczna warszawa – zdarza się że jest to jednorazowe spotkanie lub kilka spotkań, które nie wymagają kontynuacji. Czasami może się na przykład zadziać tak, że samo nazwanie ważnych dla klienta kwestii da mu energię do zmiany i dalszego działania.

Natomiast w przypadku rozpoczęcia procesu psychoterapii, po kilku wstępnych spotkaniach psychoterapeuta zawiera z klientem tzw. kontrakt terapeutyczny – umowę między klientem a terapeutą, określającą warunki dalszej terapii (m.in. czas, zasady komunikacji między spotkaniami, zasady odwoływania spotkań). Taki kontrakt jest potrzebny, aby zasady współpracy były jasne, co daje poczucie bezpieczeństwa i motywuje do zaangażowania w proces psychoterapii zarówno klienta jak i terapeutę.

Konsultacja psychologiczna Warszawa Mokotów – kiedy warto z niej skorzystać?

Najczęściej osoby zgłaszające się na pierwszą konsultację psychologiczną doświadczają różnych trudności osobistych związanych między innymi z:

  • lękiem, atakami paniki, przewlekłym stresem
  • depresją, utrzymującym się złym nastrojem, poczuciem braku sensu w życiu
  • różnego rodzaju kryzysami, trudnościami z podjęciem ważnych decyzji
  • zablokowaniem w wyrażaniu emocji lub impulsywnością w ich wyrażaniu
  • problemami z samooceną i poczuciem wartości, nadmiernym krytykowaniem siebie
  • trudnościami w relacjach
  • kłopotami rodzinnymi o różnym charakterze np. konflikty, uzależnienia, przewlekłe choroby członków rodziny, trudności komunikacyjne
  • konsekwencjami wychowania w rodzinie z problemem alkoholowym lub innym uzależnieniem (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików)
  • doświadczaniem przemocy, różnych nadużyć
  • zaburzeniami odżywiania
  • problemami ze snem.

W przypadku tych oraz innych zgłaszanych trudności konsultacja psychologiczna warszawa często jest wstępem do dalszej psychoterapii. Na konsultację również umawiają się osoby, które chcą dowiedzieć się jak przebiega psychoterapia.

Jak się przygotować do pierwszej konsultacji psychologicznej?

Pierwsza konsultacja z psychologiem lub psychoterapeutą nie wymaga żadnego specjalnego przygotowania. Być może obawiasz się, że nie będziesz wiedziała/wiedział jak opisać swoje trudności? Zapewniam Cię, że rozmawiający z Tobą psychoterapeuta z akceptacją Cię wysłucha i zada różne pomocnicze pytania, żeby było Ci łatwiej na tym pierwszym spotkaniu.

Najważniejsze trapiące Cię problemy na pewno zostaną podczas konsultacji wysłuchane i nawet jeżeli nie powiesz o wszystkim, pamiętaj, że to nie szkodzi. Czasami można też nie wiedzieć, w czym właściwie tkwi problem i właśnie dlatego potrzebna jest konsultacja. Kluczowe jest zrobienie pierwszego kroku, żeby nie tkwić w starych schematach i zadbać o siebie.

Konsultacja psychologiczna Warszawa – zapraszamy Cię do umówienia się na pierwsze spotkanie z naszymi specjalistami. Czekamy na Ciebie w przytulnych wnętrzach naszego gabinetu na Mokotowie, tuż przy metrze Służew.

Zapisy prowadzimy przez naszą stronę internetową, telefonicznie: 532 505 951 lub mailowo: kontakt@gabinetliberi.pl

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce
emma-simpson-mNGaaLeWEp0-unsplash

Jak sobie radzić ze stresem w codziennym życiu?

, , ,

Wiele podejść psychologicznych i filozoficznych przekazuje nam, że tak naprawdę w obliczu stresującej sytuacji kluczowa jest nasza reakcja a nie sytuacja sama w sobie. Jednym słowem najważniejsze jest nasze postrzeganie stojącego przed nami problemu albo lepiej powiedzieć: wyzwania. MOGĘ.

Rozważając sposoby radzenia sobie ze stresem, warto pamiętać o pewnym prostym a jednocześnie ważnym modelu:

Bardzo wiele sytuacji, które powodują naszą frustrację pochodzi z tego zewnętrznego okręgu: nie mam wpływu. Skoro coś jest zupełnie poza naszym wpływem (jak na przykład pogoda), to wydaje się nieco pozbawione sensu irytowanie się na nią.

Profilaktyka zamiast leczenia

Osoby, o których mówimy, że dobrze sobie radzą ze stresem, najczęściej prowadzą taki tryb życia, w którym jest miejsce na codzienne działania, służące spokojowi i harmonii.

Trywialne wydaje się stwierdzenie, że potrzebujemy codziennej dawki ruchu. Wszyscy o tym wiemy, ale ilu z nas tę wiedzę przekłada na praktykę? Trzeba pamiętać, że lepszy jest pięciominutowy spacer dzisiaj niż myślenie o maratonie w przyszłości. Ważne, aby znaleźć dla siebie takie formy ruchu, które nam odpowiadają i sprawiają nam przyjemność. Pamiętajcie, aby je uprawiać minimum 3 razy w tygodniu.

Jon Kabat-Zinn, profesor medycyny na Uniwersytecie Massachusets, założyciel kliniki redukcji stresu, propagator uważności, proponuje praktykę medytacji, jogi oraz skanowanie ciała (obejmowanie uwagą kolejnych części ciała). Jako najłatwiejszy i najskuteczniejszy rozpoczęcia praktyki uważności jest skupianie uwagi na oddychaniu. W książce Życie piękna katastrofa, pisze: Oddech można obserwować w różnych miejscach(…)Skupianie uwagi na oddychaniu oznacza po prostu skupianie uwagi, nic więcej. Nie znaczy to, że powinniście wymuszać czy w jakikolwiek inny sposób wpływać na oddech, próbować go pogłębiać czy zmieniać jego rytm. (…) Aby skupić uwagę na oddychaniu, musimy być jedynie świadomi uczucia, jakie daje każdy kolejny wdech i wydech.

Co najważniejsze, oddech jest zawsze z nami, więc możemy go traktować jako „kotwicę” w uczeniu się i praktykowaniu uważności o każdej porze i w każdym miejscu.

Inspirację do radzenia sobie ze stresem można czerpać między innymi z pism stoików oraz oczywiście współczesnych lektur przybliżających nam ich nauczanie. Polecamy, np. „Stoicyzm uliczny” Marcina Fabjańskiego zawierającą płytę audio z nagranymi ćwiczeniami – które można stosować np. stojąc w korku.

Z jakiejkolwiek drogi radzenia sobie ze stresem będziemy korzystać, niezbędna jest samoświadomość dotycząca własnych emocji. Warto traktować je jako wskaźniki spełnionych lub niespełnionych potrzeb, które są dla nas istotne w danym momencie. Należy dbać o zaspakajanie swoich potrzeb na co dzień, zanim mnóstwo silnych emocji się skumuluje i „wybuchnie”.

Życzymy Wam harmonii i powodzenia w radzeniu sobie ze stresem!

O autorce: Beata Kupiec

Jestem absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, trzyletniej Szkoły Trenerów Rozwoju Osobistego opartej na Empatii oraz w trakcie podyplomowego czteroletniego szkolenia psychoterapeutycznego w Ośrodku Pomocy i Edukacji Psychologicznej INTRA. Od 2011 roku jestem certyfikowaną trenerką Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Od kilkunastu lat wspieram ludzi w rozwoju, towarzysząc im na drodze do pełniejszego i bardziej harmonijnego życia, prowadząc warsztaty psychoedukacyjne oraz grupy wsparcia.

Więcej o autorce

Load More

Zadzwoń