Psychoterapia indywidualna

wszystko o psychoterapii indywidualnej, pytania i odpowiedzi dotyczące psychoterapii

5 grudzień 2023

Zobojętnienie vs włącznik emocji

Joanna Robaczewska Aktualności, Nerwica, Porady, Psychoterapia indywidualna, Relacje, Stres, wypalenie zawodowe

Długotrwałe zobojętnienie emocjonalne może być poważnym i utrudniającym funkcjonowanie stanem u człowieka, choć od czasu do czasu wszyscy go doświadczamy. Taki rodzaj apatii sytuacyjnej może na przykład występować po intensywnym okresie wysiłku. Trwa ona jednak krótko i pojawia się niezbyt często, w reakcji na trudne, przeciążające wydarzenia. Warto jednak zwrócić na to uwagę, gdy zacznie występować dużo częściej. Osoby, których dotyka ten stan opisują go jako uczucie pustki, braku odczuwania emocji czy nieodczuwanie jakiejkolwiek pasji w życiu. Jak można opisać to doświadczenie w kategoriach psychologicznych? To chroniczny stan apatii, gdy człowiek odczuwa brak motywacji czy entuzjazmu wobec większości działań i zdarzeń. Takie długotrwałe zobojętnienie wiąże się często z brakiem odczuwania emocji i przemożnym odczuciem pustki w środku.

Co może być przyczyną zobojętnienia?

Zobojętnienie może wynikać z wielu przyczyn, jedną z nich jest depresja. Stany depresyjne często są wynikiem trudnych doświadczeń życiowych, a także nierównowagi neuroprzekaźników w mózgu, która wpływa na przeżywane emocje. Depresja ma wpływ na emocje, myśli i zachowania. Do objawów depresji zalicza się m.in. właśnie zobojętnienie, które może wpływać destrukcyjnie na codzienne funkcjonowanie. Uczucie pustki w środku odbiera nam wtedy odczuwanie radości czy przyjemności, sprawia, że np. wolimy w ciągu dnia położyć się do łóżka i przespać dzień, niż wypełnić go satysfakcjonującymi doświadczeniami.

Kolejną przyczyną występowania u ludzi zobojętnienia mogą być traumatyczne przeżycia. Życie różnie nam się układa, jedni mają więcej szczęścia i sprzyjające warunki rozwojowe, a inni mniej. Trudne wydarzenia często trzeba przepracować pod okiem specjalisty. Może to być choroba bliskiej osoby, śmierć członka rodziny lub przyjaciela, wypadek, doświadczana przemoc fizyczna lub psychiczna i nie tylko. To wszystko zmienia nas i nasze życie. Dopóki trudne wydarzenia z przeszłości nie są zaopiekowane, ciało i emocje będą się zamrażać i wchodzić w stan zwany przetrwaniem. Człowiek nie zawsze jest świadomy, że zobojętnienie wynika z traumatycznych wydarzeń minionego czasu. Dlatego też pomocna może być konsultacja psychologiczna i psychoterapia, której celem jest m.in. „odmrożenie” zablokowanych w wyniku traumy emocji i odpowiednie ich zaopiekowanie.

Zdarza się, że przewlekły stres i napięcie psychiczne również mogą być przyczynami zobojętnienia. W dzisiejszych czasach trudno unikać stresu. Często przez panujące warunki społeczne, czy zawodowe jesteśmy zmuszeni do szybkiego życia. Gdy stres trwa krótko, to na chwilę podnosi się ciśnienie krwi, mięśnie się napinają, występuje większa potliwość, trawienie się spowalnia, a oddech jest spłycony. Z kolei długotrwały stres wydłuża tego typu reakcje w czasie. Taki nadmierny wysiłek może również prowadzić do zobojętnienia. Zaczynamy wyłączać reakcje emocjonalne na pewne zdarzenia w naszym życiu, żeby jakoś przetrwać trudny okres. Przestajemy odczuwać przyjemność i satysfakcję z codziennych małych sukcesów lub nawet przestajemy je zauważać.

Obok przewlekłego stresu kolejną przyczynę zobojętnienia stanowi wypalenie zawodowe, przeciążenie pracą i ilością zadań. To wynika nie tylko ze wspomnianej wcześniej szybkości życia, ale także z nadmiaru obowiązków. Ambicje, stawianie sobie celów i realizacja zawodowa, to dobre aspekty życia, ale warto zachować w tym umiar – pozwolić sobie na odpoczynek, normować czas pracy, jeżeli to możliwe. Zdarza się, że wypalenie zawodowe dotyka nawet ludzi, którzy całym sercem kochają to, co robią. Możemy z czasem zacząć odczuwać zmęczenie naszą działalnością zawodową, co może przełożyć się na zobojętnienie w tym i innych aspektach życia.

Jakie mogą być konsekwencje długotrwałego zobojętnienia?

Zobojętnienia nie należy bagatelizować, ponieważ może mieć ono wpływ na jakość naszego życia i jego kształt. Po pierwsze wpływa ono na relacje z innymi ludźmi, ponieważ uczucia i emocje stanowią istotny element je budujący. Długotrwałe uczucie pustki może przełożyć się na trudności w utrzymywaniu relacji z przyjaciółmi, znajomymi, partnerem lub partnerką, czy innymi członkami rodziny. Ważnym elementem życia człowieka jest także nawiązywanie wspomnianych więzi. Przy zobojętnieniu może się to okazać trudne. By temu zapobiec, warto poprosić o pomoc specjalistę.

Kolejną konsekwencją mogą być trudności w rozpoznaniu własnych potrzeb. Przeszkadza w tym właśnie brak odczuwania emocji. Gdy nie wiemy, co czujemy, to również nie będziemy sobie zdawać sprawy z tego, czego potrzebujemy. Mowa tutaj np. o potrzebach takich, jak chęć wprowadzenia zmiany w życiu, zmierzenia się z trudnościami lub lękami, zrealizowania jakiegoś celu, spełnienia marzenia. Możemy wtedy próbować różnych rzeczy, zaczynać nowe hobby, podróżować, próbować nowych rzeczy, ale i tak nie będziemy czerpać satysfakcji z tych kolejnych działań. Dopiero „odmrożenie” czucia emocji prowadzi do poznania swoich autentycznych potrzeb i ich realizacji w zgodzie ze sobą.

Zobojętnienie bywa także stanem, który może prowadzić do poważniejszych zaburzeń zdrowia psychicznego. Zdarza się, że jest wstępem do depresji, czy innych stanów afektywnych. Nie tylko mowa tutaj o nieangażowaniu się w relacje z innymi i izolację. Długotrwałe uczucie pustki ma wpływ także na naszą samoocenę, a poczucie własnej wartości jest bardzo ważne w życiu człowieka. Pomaga nam dążyć do postawionych sobie celów, a tym samym się rozwijać.

Jak poradzić sobie z uczuciem pustki?

Kiedy odczuwamy zobojętnienie emocjonalne nie wiemy, czego tak naprawdę potrzebujemy. Emocje są podstawowym nośnikiem informacji o potrzebach. Dlatego bardzo skutecznym sposobem pracy terapeutycznej w przypadku zobojętnienia jest psychoterapia humanistyczno-doświadczeniowa oraz psychoterapia skoncentrowana na emocjach (EFT – Emotion Focused Psychotherapy), która koncentruje się na aktualnym, bieżącym odczuwaniu emocji przez klienta, również na tym, co dzieje się w ciele osoby, kiedy doświadcza różnych rzeczy. Praca z odczuciami z ciała jest bardzo istotną metodą pracy, kiedy klient doświadcza uczucia pustki i braku odczuwania emocji. Podczas pracy w nurcie humanistyczno-doświadczeniowym, często kierujemy klienta na to, co czuje tu i teraz, aby docelowo, w toku terapii, mógł zacząć odczuwać i przetwarzać emocje. Dzięki temu będzie potrafił rozpoznać swoje potrzeby i podjąć ważne działania w kierunku bardziej satysfakcjonującego życia.

O autorce: Joanna Robaczewska

Jestem psycholożką, psychoterapeutką i trenerką, założycielką Gabinetu Pomocy i Edukacji Psychologicznej LIBERI na Mokotowie.
Pracuję z osobami, które doświadczają kryzysów emocjonalnych, lęków, stresu, nerwic, depresji, niskiego poczucia własnej wartości, trudności w relacjach. Prowadzę psychoterapię indywidualną osób pochodzących z rodzin alkoholowych i dysfunkcyjnych (DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików), osób które doświadczyły przemocy i różnego rodzaju nadużyć. Prowadzę też terapię par.

Terapia jest dla mnie przestrzenią do autentycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Towarzyszę Ci w drodze do zmiany. Idziemy tą drogą najpierw wspólnie, po to, abyś później kroczyła/kroczył nią sama/sam, na własnych nogach.

Więcej o autorce

14 marzec 2023

Niech się lęk zlęknie

Joanna Robaczewska Aktualności, Psychoterapia indywidualna

Strach stanowi emocję, która wbrew pozorom zapewnia nam bezpieczeństwo. Co by się działo, gdyby zabrakło strachu? Nie odczuwalibyśmy potrzeby hamowania, jadąc rozpędzonym samochodem, czy nawet instynktu poszukiwania bezpieczniejszej trasy podczas wspinaczki. Tak więc występuje on, gdy znajdujemy się w sytuacji zagrożenia. Czym on się różni od lęku? Lęk możemy odczuwać w przypadku zagrożeń irracjonalnych lub w sposób nieoczekiwany i niezrozumiały przy braku czynnika zagrażającego. Według specjalistów strach i lęk nie stanowią powodów rozpoznania zaburzenia. Tak naprawdę wszyscy doświadczamy takich stanów. Jednak z problemem mamy do czynienia wtedy, gdy lęk staje się nie do zniesienia, a przy tym utrudnia codzienne funkcjonowanie. Zaburzenia lękowe są najczęściej rozpoznawane, szacuje się, że cierpi na nie około 25% ludzi. Wiele osób szuka też fachowej pomocy jaką jest psychoterapia indywidualna.

Strach a lęk – na czym polega różnica?

W potocznym rozumieniu strach jest często mylony z lękiem. Strach stanowi zwyczajną, naturalną reakcję fizjologiczną w sytuacji zagrożenia. Kiedy się boimy, organizm mobilizuje się do walki lub ucieczki. Zazwyczaj serce bije szybciej, oddech przyspiesza i staje się płytszy, źrenice się rozszerzają, a we krwi rośnie poziom glukozy. To wszystko może być znane nie tylko osobom, które doświadczyły sytuacji zagrożenia życia. Te przypadki jednak dowodzą, że w chwili odczuwania silnego strachu ludzie są w stanie na przykład szybciej uciekać, niż przypuszczali, że potrafią. Strach może nas również mobilizować.

W przypadku lęku reakcja najczęściej nie jest proporcjonalna w stosunku do niebezpieczeństwa. Na przykład lęk w formie ataku paniki może pojawić się w zatłoczonym pomieszczeniu, autobusie czy na koncercie. Mimo, że nie ma tam realnego zagrożenia, osoba doświadczająca lęku będzie się zachowywała tak, jakby zagrożenie występowało. Cały jej organizm zmobilizuje się tak, aby uchronić ją przed tym nierealistycznym zagrożeniem. Jest do bardzo męczące dla tej osoby, bo czasem nawet każdego dnia doświadcza sytuacji, w których się boi, mimo, że nic jej realnie nie zagraża.

Lękowi często towarzyszy niepokój, napięcie psychiczne i zamartwianie się. Częste jego objawy stanowią dolegliwości somatyczne, czyli cielesne. Należą do nich drżenie kończyn, zawroty głowy, kołatanie serca, bóle, kłucie lub ucisk w klatce piersiowej, duszności, wzmożona potliwość, uczucie ucisku w gardle, wrażenie omdlenia czy zaburzenia równowagi. Z początku wspomniane objawy mogą budzić podejrzenie choroby somatycznej i być przyczyną licznych konsultacji lekarskich. Uznaje się je za wskazane, by wykluczyć obecność takiej choroby, a następnie móc rozpoznać i leczyć zaburzenia lękowe.

Jakie lęki mogą towarzyszyć współczesnemu człowiekowi?

Specjaliści twierdzą, że obraz lęków towarzyszących współczesnym ludziom pozwala przekonać się, jak rysuje się aktualnie społeczeństwo. Czego się obawiamy? Kryzysu ekonomicznego, podwyżek cen benzyny lub gazu, wojny. Boimy się o nasze zdrowie. Pandemia koronawirusa bardzo wzmogła poziom odczuwanego lęku. Media nieustannie bombardują czytelników, słuchaczy i widzów informacjami o kryzysach, katastrofach i wypadkach, co sprawia, że lęki rosną, a nie maleją. Zdarza się, że u niektórych osób lęki występują niezależne od tego, co się dzieje dookoła. Należy do nich m.in. lęk przed samotnością, któremu może towarzyszyć obawa przed bliskością. Sprawia on, że niektórzy w ogóle nie decydują się na związek, a inni zadręczają się myślami typu co by było gdyby.

Wiele lęków może być związane z naszą przeszłością. Osoba, która w szkole lub w domu była upokarzana, wyzywana, a nawet bita, może w przyszłości mieć kłopoty z nawiązywaniem nowych znajomości. Możliwe jest, że będzie miała trudności z otworzeniem się na różne relacje, w tym na związek, a tym samym z założeniem własnej rodziny. Dlaczego? Z powodu lęku o to, że sytuacje z przeszłości się powtórzą, choć nic aktualnie na to nie wskazuje. Zdarza się, że ludzie, którzy stracili kogoś bliskiego, odczuwają lęk przed kolejną stratą członka rodziny, przyjaciela, partnera. Źródeł lęków może być wiele, nie można tego generalizować. Każdy człowiek jest inny, niesie bagaż różnych doświadczeń, które kształtują jego osobowość i wpływają na stan psychiczny.

Zaburzenia lękowe – jak je rozpoznać?

W przypadku, gdy lęk nazbyt często pojawia się w sytuacji niezagrażającej naszemu życiu czy zdrowiu, warto pomyśleć o psychoterapii. Specjaliści wyszczególniają m.in. lęk napadowy (ataki paniki), uogólniony lub specyficzny (związany z fobiami). Tak zwana nerwica natręctw, czyli zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, również ma podłoże lękowe. Zdarza się, że otoczenie uważa obawy za nieuzasadnione czy wręcz absurdalne, ale osoba doświadczająca ich ma uczucie ogromnego cierpienia. Według kryteriów Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych zaburzenia lękowe rozpoznaje się, gdy dana osoba ma subiektywne odczucie utraty kontroli nad emocjami. Ponadto objawom psychopatologicznym zaczynają towarzyszyć symptomy somatyczne. Poprzez te objawy nasze ciało podpowiada nam, że coś jest nie tak.

Jak wygląda psychoterapia?

Jedną z metod leczenia zaburzeń lękowych jest psychoterapia indywidualna połączona z farmakoterapią. Psychoterapia stanowi proces długotrwały. Wymaga zaangażowania klienta. Na czym polega? Przede wszystkim na wypracowaniu indywidualnych sposobów radzenia sobie z lękiem. Zdarza się dość często, że sama obawa jest jedynie wierzchołkiem góry lodowej, a pod nim znajdują się nieprzepracowane wspomnienia oraz traumy, które doprowadziły do odczuwania lęku w teraźniejszości. Psychoterapia może też zmniejszyć ryzyko nawrotów lęków oraz powstrzymać błędne koło, w którym będziemy się obawiali, że lęki powrócą i utrudnią nam funkcjonowanie. Ważne jest przy tym wsparcie najbliższych, okazana przez nich wyrozumiałość.

Kiedy lęk rośnie do olbrzymich rozmiarów, utrudnia nam codzienne funkcjonowanie i pogarsza samopoczucie, to warto skontaktować się ze specjalistą i podczas pierwszej konsultacji psychologicznej omówić ten problem i ustalić dalszy plan działania.

O autorce: Joanna Robaczewska

Więcej o autorce

18 luty 2023

Jak relacje z rodzicami wpływają na nasze przyszłe relacje z bliskimi?

Joanna Robaczewska Aktualności, Psychoterapia indywidualna, Relacje, Terapia par, Związki

Relacja z rodzicami jest tak naprawdę pierwszą ważną relacją, którą nawiązuje dziecko.
To, jak ona wyglądała może mieć wpływ na nasze dalsze życie, a w szczególności na związki. W dzieciństwie kształtuje się wiele ważnych umiejętności społecznych oraz umiejętności wchodzenia w dalsze bliskie relacje.

Wpływ wychowania na przyszłe życie dziecka

Specjaliści wyróżniają kilka głównych stylów wychowywania. Pierwszym z nich jest styl demokratyczny, który charakteryzuje się poszanowaniem dla ważnych potrzeb, zdania i zachowania dziecka. Fundamentami do budowy relacji są miłość, szacunek i zaufanie, a dzieci – jako pełnoprawni członkowie rodziny – mają prawo do decydowania w różnych kwestiach i swobodę zachowań w ustalonych wcześniej granicach. Z czasem pociechy przejmują te zasady, stosując je we własnych relacjach interpersonalnych.

Przeciwieństwem będzie styl autokratyczny, w którym rodzic w sposób bezwzględny dominuje nad dzieckiem, narzucając mu swoje wartości. Zadaniem dziecka jest być posłusznym, co nie jest równoznaczne z tym, że rodzice go nie kochają. Mimo to, w relacjach z córką lub synem są zimni, niedostępni i zdystansowani. W wychowaniu będzie dominował przymus oraz lęk przed karą. Dzieci w ten sposób wychowywane mogą być bardzo wycofane w bliskich relacjach, może im towarzyszyć uczucie wstydu, jeśli same były często zawstydzane. Z drugiej strony zdarza się też tak, że jako dorosłe osoby też mogą być dyrektywne w relacjach, nie ma tu jednej reguły.

Innym stylem wychowania jest liberalny. Jego cechę charakterystyczną stanowi nadmiar uczuć okazywanych dziecku. Rodzice rozpieszczają je i nie stawiają przy tym granic. Pociecha ma możliwość decydowania o sobie i robienia, czego dusza zapragnie. Taki rodzaj wychowania jest zwykle błędnie odczytywany, jako dbanie o poczucie wartości dziecka. Ten proces wychowawczy wymaga od pociechy podejmowania decyzji, na które niekoniecznie jest gotowa, a brak granic zaburza poczucie bezpieczeństwa. Brak wymagań i granic na etapie kształtowania się osobowości może spowodować, że dziecku ciężko będzie w przyszłości funkcjonować w relacjach, dbać o własne granice i stawiać je innym.

Może również występować niekonsekwencja w postępowaniu rodziców. Zazwyczaj działania wychowawcze są wtedy impulsywne, dzieją się pod wpływem emocji lub sytuacji, a reakcje na zachowanie córki lub syna są niejednoznaczne. Styl niekonsekwentny w procesie wychowania sprawia, że dziecko ma trudności z przewidzeniem zachowań opiekunów, a co za tym idzie, może mieć zaburzone poczucie bezpieczeństwa.

Ostatnim stylem wychowania jest okazjonalny. Można powiedzieć, że tutaj rodzic interesuje się swoją pociechą przy okazji, czyli na przykład podczas wymierzania kary za brak postępów w nauce, czy przy udzielaniu pochwały za dobrze zachowanie. Poza tym dziecko ma dużą swobodę, ale wymagania są wobec niego nieadekwatne. Skutkuje to brakiem stałości i również poczucia bezpieczeństwa.

Wszystkie wymienione uprzednio postawy rodziców mają wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka. Utrwalony brak poczucia bezpieczeństwa wpływa na przyszłe relacje z ludźmi, w szczególności w życiu prywatnym. Warto też dodać, że występują „czyste” style wchodzenia w relacje z dzieckiem, często się one mieszają.

Rola relacji rodziców

Warto pamiętać, że dla dziecka bardzo ważny jest stosunek, jaki mają do siebie rodzice. Dziecko to doskonały obserwator otaczającej je rzeczywistości. Jeśli będzie zauważać pozytywne interakcje między nimi, to nauczy się w ten sposób komunikować z innymi. Pozytywne interakcje to takie oparte na miłości, wzajemnym szacunku oraz zrozumieniu. Współpracujący ze sobą opiekunowie, wzajemnie się uzupełniający, mogą sprawić, że w przyszłości dziecko będzie dążyło do takich samych relacji, ukształtuje się u niego tzw. bezpieczny styl przywiązania. Z kolei konflikty między rodzicami wzbudzają lęk, podnoszą poziom stresu i wywołują poczucie niepewności. U dziecka prawdopodobnie ta tej bazie wykształci się tzw. lękowy lub ambiwalentny styl przywiązania w relacjach. Ponadto w przyszłości córka lub syn może powielać zachowania prowadzące do niekorzystnego i destrukcyjnego funkcjonowania.

Relacja z matką

Relacja z matką jest kluczową, pierwotną relacją, ponieważ modeluje pewne zachowania u dziecka. Specjaliści nazywają to zjawiskiem internalizacji, czyli uwewnętrznienia, przyjmowania za własne pewnych schematów zachowań, które pojawiają się w relacji z matką. Jeśli rodzicielka spełnia potrzeby emocjonalne dziecka i opiekuje się nim, tworzy się w ten sposób bezpieczna więź przywiązania. Jednak zdarza się, że życie pisze inne scenariusze. Mama może unikać dziecka lub je odrzucać. To również może wpłynąć na przyszłe relacje córki lub syna z innymi ludźmi.

Relacja w której całym życiem matki jest dziecko, może być także skrajnie bliska. Oddając całą swoją przestrzeń i energię dziecku, matka nawet nie zdaje sobie sprawy, że tak naprawdę krzywdzi je. Taka pociecha rośnie i rozwija się z poczuciem, że tylko od niej zależne jest szczęście matki. To zwykle relacja toksyczna. Taka mama często nie daje dziecku wyodrębnić się i dorosnąć lub potrafi nadmiernie wtrącać się w jego życie, wpływać na nie, ingerować zbyt mocno. Można powiedzieć, że takiego rodzica nosimy w swojej świadomości przez całe życie.

Trudności w relacji z matką wpływają w istotny sposób na kontakt z partnerem lub partnerką. Przykładem jest sytuacja, kiedy matka dzwoni do swojej córki obciążając ją swoimi problemami. Dziewczyna również zaczyna się denerwować i po konwersacji krzyczy na swojego partnera. Tak naprawdę to nie była jej złość, tylko matki. Gdy emocjonalnie nie możemy odłączyć się od rodzica, dochodzi do tzw. fuzji, emocjonalnego zlania się. Takie nadmierne złączenie emocjonalne sprawia, że w dorosłym życiu nie jesteśmy w stanie sami podejmować decyzji. Nie ważne, czy podejmiemy dobrą decyzję, czy złą, warto wziąć na siebie konsekwencje tej decyzji, zmierzyć się z nimi. Niektórym osobom jednak trudno jest wziąć na siebie tą odpowiedzialność, mówią, że mama miała rację, a ja mogłam/mogłem postąpić inaczej. A przecież sukcesy i porażki są dla nas cennymi lekcjami. Matka za nas życia nie przeżyje.

Relacja z ojcem

Relacje z ojcem też w bardzo znaczącym stopniu nas kształtują. Gdy mamy dobre wspomnienia z dzieciństwa, wygląd taty kojarzy się z czymś znanym i oswojonym, kojarzy nam się z bezpieczeństwem. Kobieta, która miała dobrą relację z ojcem, opartą na szacunku i akceptacji, zdobyła cenne doświadczenie w relacji z tym pierwszym ważnym mężczyzną. Dowiedziała się, iż jest godna miłości potencjalnego partnera i może mieć oczekiwania, co do niego, bez lęku o to, że ją opuści.

W przypadku, gdy w relacji z ojcem brakowało ciepła i miłości, zdarza się, że kobiety poszukują całkowitego przeciwieństwa. Nie będą przecież aktywnie szukać takiego partnera, który będzie zimny, surowy, krytykujący i mający pretensje. Jednak ojciec nauczył taką dziewczynę, że mężczyźni są nieprzewidywalni, bezwzględni, apodyktyczni, nie szanują bliskich, nie można na nich polegać i ufać im. Taka trauma może sprawić, że nieświadomie zaczyna się powielać właśnie taki wzorzec, wybierając właśnie kogoś emocjonalnie niedostępnego. Poszukiwanie przeciwieństwa czasem kończy się wędrówką do tego, przed czym uciekamy. Nieświadomie wybieramy to, co już znamy i co paradoksalnie wydaje się bezpieczne. Ważna tutaj jest praca z poczuciem własnej wartości i kobiecości. Warto dać sobie czas, aby lepiej poznać potencjalnego kandydata na partnera lub partnerkę.

Gdy ojca nie było w życiu dziewczynki z powodu śmierci lub rozstania, może ona poszukiwać w swoim partnerze opiekuna, który otoczy ją opieką, będzie troskliwy, zapewni poczucie bezpieczeństwa. Często wchodząc w kolejne związki może wykształcić w sobie przekonanie, że lepszy taki, niż żaden. Psychoterapeuci radzą, by mając takie doświadczenia, znaleźć w swojej przeszłości wzorzec innego mężczyzny, który był ważny i akceptował ją jako najpierw dziewczynę, a później kobietę. To samo oczywiście dotyczy mężczyzn. A potencjalny kandydat na partnera czy partnerkę nie musi być całym światem. Ważne jest umacnianie własnej tożsamości, rozwijanie pasji oraz spędzanie czasu ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi.

Jak sobie pomóc?

Relacja z rodzicami ma duży wpływ na nasze funkcjonowanie w dorosłym życiu, chociaż nie determinuje go w 100%. Bardzo dużo można zmienić, aby nie powielać schematów z domu rodzinnego. Jeśli doświadczenia z dzieciństwa wiążą się z trudnościami w relacjach z rodzicami, to można skontaktować się ze specjalistą. Psychoterapia indywidualna może w znaczny sposób pomóc odnaleźć poczucie bezpieczeństwa i wartości, poznać lepiej siebie. Podczas psychoterapii można też często przyjrzeć się temu, jak funkcjonujemy w aktualnych związkach, jakie ważne potrzeby tam zaspokajamy, a z dbaniem o jakie potrzeby w relacjach mamy trudność.

W gabinecie Liberi pierwszy krok ku lepszemu, to konsultacja psychologiczna, dzięki której psycholog określi, z jakim problemem przychodzi klient. Sesje psychoterapeutyczne trwają zwykle 50 minut, a okres terapii dopasowany jest do potrzeb pacjenta.

O autorce: Joanna Robaczewska

Więcej o autorce

16 styczeń 2023

Nowy rok – nowe wyzwania

Magdalena Kępista-Lajčák Aktualności, Nowy rok, Psychoterapia indywidualna, Terapia młodzieży

Skończył się rok 2022, a zaczął 2023, mamy styczeń. To często czas podsumowań oraz postanowień noworocznych. Od tego, jaki będzie nadchodzący czas zależy nie tylko nasze zdrowie fizyczne, ale również psychiczne. Dobre samopoczucie sprawia, że łatwiej nam przychodzi mierzenie się z wyzwaniami w życiu prywatnym i zawodowym, łatwiej nam wtedy cieszyć się codziennym życiem. Podejmowane działania podczas codziennego funkcjonowania nie powinny być tylko obowiązkami. Starajmy się czerpać z tego radość. Jeżeli jest to trudne i wydaje nam się, że cały czas nic się nie zmienia, to warto poszukać pomocy specjalisty, być może psychoterapia indywidualna pomoże w długim terminie dokonać zmian, których potrzebujemy.

Nowy rok, to nowa droga w przyszłość. Może właśnie będzie dobrym momentem, by zacząć mierzenie się z doskwierającymi problemami? Z pomocą psychoterapeuty łatwiej jest przechodzić przez takie trudności, jak depresja, obniżenie nastroju, niskie poczucie własnej wartości, objawy lękowe i ataki paniki, częste krytykowanie siebie, problemy w relacjach, trudności w wyrażaniu emocji, wybuchy złości, czy uzależnienia. Problemy, których doświadczamy mają wpływ na jakość naszego codziennego funkcjonowania, na życie prywatne i zawodowe. Psychologowie oraz psychoterapeuci nie zajmują się tylko objawami, ale często szukają źródła, przyczyny problemu. Człowiek tylko w chwili narodzin jest czystą kartą. Po drodze doświadcza różnych zdarzeń, które mogą w efekcie mieć wpływ na jego postawę, zachowanie, osobowość. Problemy nie biorą się znikąd, nawet jeśli sama osoba posiadająca je nie ma świadomości, co jest ich przyczyną. Psychoterapia indywidualna pomaga też uświadomić to sobie i wypracować nowy sposób funkcjonowania.

Ponadto pamiętajmy o tym, że niektóre dolegliwości psychiczne koniecznie wymagają leczenia. Przykładem jest depresja. Ta choroba jest przez wielu bagatelizowana, a przecież może prowadzić do upadków w życiu osobistym, zawodowym, a nawet do samobójstwa, gdy się zaniedba leczenie. Te pierwsze kroki nigdy nie są łatwe, ale, kiedy próbujemy, zawsze jest szansa na powodzenie. Pierwszym krokiem jest w wielu przypadkach konsultacja psychologiczna. To wtedy klient nakreśla psychoterapeucie problematykę sytuacji, w jakiej się znajduje. Specjalista dobiera najbardziej odpowiednią formę pomocy. Może to być psychoterapia indywidualna, interwencja kryzysowa, albo konsultacja z innym specjalistą. Czasem na określenie sposobu działania potrzeba kilku spotkań.

Ważnym postanowieniem noworocznym może też być podjęcie próby rozwiązania problemów rodzinnych. Relacje rodzinne są źródłem bardzo ważnej więzi dla funkcjonowania i rozwoju człowieka. Narastające w rodzinie konflikty na dłuższą metę ciągną nas w dół i sprawiają, że ludzie się od siebie oddalają. Dodatkowo ma to wpływ na rozwój dzieci, zwłaszcza w przypadku, gdy są one świadkami kłótni pomiędzy rodzicami.

W jakich problematycznych sytuacjach warto zasięgnąć pomocy? Wspomniane już kłótnie i kłopoty w codziennej komunikacji, odmienne oczekiwania względem związku, spędzania wspólnego czasu, czy wychowywania dzieci, poczucie oddalenia od siebie i utraty bliskości, obniżenie satysfakcji z bycia w relacji, brak wzajemnego zainteresowania sobą nawzajem, trudności ze stawianiem granic w relacji, kryzysowe wydarzenie, jak na przykład zdrada, śmierć bliskiej osoby, czy choroba jednego z partnerów, albo napięcia związane ze zmianami w życiu pary, na przykład: wspólne zamieszkanie, ślub.

Zanim zacznie się terapia, odbywa się spotkanie konsultacyjne, podczas którego specjalista sprawdza, czy w danym momencie terapia pary jest najlepszym rozwiązaniem, czy też na samym początku skuteczniejsza będzie psychoterapia indywidualna. Terapia pary pomaga przyjrzeć się relacjom, zrozumieć źródła konfliktów i nauczyć się konstruktywnie je rozwiązywać. Celem pracy z taką parą jest pokonanie doświadczanych trudności w związku, poprawa komunikacji i wzajemnego zrozumienia, a także wzmocnienie więzi między partnerami. Opisane kłopoty w związkach zdarzają się często, jesteśmy tylko ludźmi i kryzysy w związkach są normalną sytuacją. Ważne jest to, że można nauczyć się z nich wychodzić.

Czasami pomocy w rodzinie potrzebują też młodsi jej członkowie, okres dorastania, to bardzo trudny czas, w którym młodzież mierzy się z dużymi zmianami, też hormonalnymi. Nie są to już dzieci, ale też nie dorośli, trudniej jest się dogadać z rówieśnikami, nauczycielami czy rodzicami. Młoda osoba zaczyna wyodrębniać się do dorosłości, wchodzi w okres buntu. Czasami w tym czasie potrzebne jest wsparcie osoby, która w pełni będzie akceptowała młodego człowieka, bez oceniania i stawiania mu wymagań jak w szkole. Pomocna wtedy bywa psychoterapia młodzieży, przy wsparciu terapeuty nastolatek może nauczyć się budowania pewności siebie, dobrego dla siebie wchodzenia w relacje z ludźmi, a także stawiania granic w trudnych sytuacjach.

Rok 2023 może być też rokiem, w którym zadbamy o siebie, o możliwość rozwoju w określonej sferze życia. Można dla samorozwoju zdecydować się na warsztaty, takie jak z zakresu asertywności, efektywnej komunikacji w życiu osobistym i zawodowym, komunikacji opartej na empatii czy radzenia sobie ze stresem. Dla specjalisty w tym zakresie ważny jest rozwój konkretnych umiejętności i praktykowanie ich poprzez ćwiczenia, gry, symulacje rozmów oraz zadania grupowe. Takie zajęcia mogą pomóc w radzeniu sobie w różnych sytuacjach w szkole, na uczelni, w pracy, a nawet w domu.

Zmiany w życiu wywołują często uczucie stresu, ale jednocześnie to one sprawiają, że się rozwijamy, kształtujemy i naprawiamy relacje z innymi ludźmi, spełniamy marzenia te mniejsze i większe, a co najważniejsze czerpiemy radość z życia. Nasze dolegliwości, czy problemy mogą nam w tym przeszkadzać. Ale nie ma problemu, który nie znalazłby dobrego rozwiązania. Jeśli nie potrafimy dojrzeć go sami, poprośmy o pomoc specjalistę. Niech 2023 rok będzie nie tylko lepszy od poprzedniego, ale także stanie się nowym rozdziałem, w którym zrobimy kilka, albo więcej, kroków do przodu. Prośba o pomoc nie jest oznaką słabości, a wiąże się z ogromną siłą, którą przekładamy na motywację do sprawienia, by życie nasze i bliskich nam osób było lepsze. Dlatego warto się odważyć i zrobić ten pierwszy krok ku zmianie.

Magdalena Kępista-Lajčák

Jestem psychologiem i psychoterapeutką z wykształcenia i z zamiłowania. Ukończyłam psychologię na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 10 lat zajmuję się profesjonalną pomocą psychologiczną.

Pracuję w nurcie psychoterapii integratywnej, której osią jest podejście humanistyczno-doświadczeniowe, podkreślające wartość relacji między klientem a terapeutą. Prowadzę psychoterapię osób dorosłych, par oraz młodzieży.

Więcej o autorze

26 październik 2022

Słońce przysłonięte szarością, czyli sezon na depresję

Magdalena Myślińska Aktualności, Depresja sezonowa, Psychoterapia indywidualna

W sezonie jesienno-zimowym może występować u niektórych osób depresja sezonowa, czyli sezonowe zaburzenie afektywne. Jest ona związana m.in. z mniejszym stopniem nasłonecznienia, a niektórzy specjaliści do jej przyczyn zaliczają również zmiany hormonalne. Stopień nasilenia objawów jest różny w zależności od osoby. Jak radzić sobie w codziennym funkcjonowaniu? Jak i gdzie szukać pomocy? Na te i wiele innych pytań odpowiemy w artykule poruszającym między innymi temat terapii depresji sezonowej.

Jakie są objawy depresji sezonowej?

Depresja sezonowa może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy. U pacjentów występują m.in.: smutek, rozdrażnienie, brak energii, wzmożona senność w ciągu dnia, zaburzenia snu w nocy, czy nawet nadmierny apetyt, który może doprowadzić do wzrostu masy ciała. Charakterystyczne jest także poczucie, że nic nas nie cieszy, niska samoocena i mała wiara w siebie, a także pesymistyczne, czarne widzenie przyszłości. Niektórzy pacjenci skarżą się również na problemy z koncentracją i uwagą, uczucie zniechęcenia, czy bóle mięśni. Wspominane objawy mają zazwyczaj charakter łagodny lub umiarkowany. Istotne dla rozpoznania depresji jest występowanie jednocześnie kilku wyżej wymienionych objawów przez minimum 2 tygodnie. Warto zwrócić na to uwagę i pomyśleć o terapii depresji sezonowej szczególnie, gdy objawy doskwierają nam cyklicznie, co dwa, trzy lata.

Warto też podkreślić, że sezon jesienno-zimowy często tylko wzmaga objawy i tak już wcześniej występującej depresji, jest takim jakby ich aktywatorem. Osoby cierpiące na depresję, chorują również w innych porach roku, a na jesieni objawy mogą się nasilać. Trzeba zatem odróżnić pojęcie lekko obniżonego jesienią nastroju, tzw. jesiennej chandry, od objawów depresji sezonowej, które znacznie bardziej dotkliwie wpływają na nasze funkcjonowanie i często pomocna tu jest konsultacja psychologiczna ze specjalistą.

Popularne i bardzo znane jest pojęcie depresji jesiennej, która zazwyczaj rozpoczyna się około października i ustaje bądź zmniejsza swą intensywność w sezonie letnim. Jednak specjaliści zwracają uwagę na to, że może wystąpić również tak zwana depresja letnia. Czym ona się różni? Jednym z powodów jej wystąpienia może być fakt, że nie każdy czuje się dobrze latem, np. doskwierają nam upały. Ponadto czas wakacyjny zakłóca wypracowane czynności rutynowe i codzienne z uwagi na to, że jest to sezon urlopowy, w którym nie chodzimy do pracy, dzieci wyjeżdżają na kolonie, czy obozy, co wpływa na to, jak wyglądają nasze dni. Nie wszyscy też jesteśmy zadowoleni z tego, jak wyglądamy, a nosząc letnie stroje jednak trochę bardziej odsłaniamy nasze ciało. Mimo to niezależnie, czy mówimy o depresji jesiennej, czy letniej, warto zapoznać sposobami leczenia depresji sezonowej.

Co może spowodować wystąpienie depresji jesiennej?

Przypuszcza się obecnie, że przyczyną występowania depresji jesiennej jest niedobór światła słonecznego. Jak wiadomo w pogodzie jesiennej dominuje szarość chmur deszczowych, co często wpływa na nasz nastrój. Z tego powodu nasz organizm wytwarza znacznie więcej melatoniny, co w efekcie sprawia, że już od rana możemy czuć się senni. To wyjaśnia wspomniany powyżej objaw depresji jesiennej.

Innymi powodami mogą być: nadmierne napięcie nerwowe, przyjmowane leki, a nawet dieta. Niektórzy specjaliści wyszczególniają jako przyczynę także zmiany hormonalne, czyli zakłócenia rytmów wydzielania hormonów. Brak słońca może przyczynić się do obniżenia poziomu serotoniny, która odpowiedzialna jest za nasz nastrój. Jednak badania nad tą przypadłością nadal są prowadzone i dokładne przyczyny nie są znane.

Warto tu też podkreślić, że psychologicznymi przyczynami depresji najczęściej są trudne doświadczenia z przeszłości, przeżyte traumy czy przerwana lub niewystarczająco dobra więź z ważnymi osobami w życiu. Nawet jeżeli sezon jesienno-zimowy wzmaga depresyjne objawy, to często ich pierwotnej przyczyny trzeba szukać w doświadczeniach z przeszłości i tu często pomocny jest kontakt z psychoterapeutą i umówienie się na pierwszą konsultację psychologiczną.

Jak radzić sobie z depresją sezonową?

Badania wykazują, że z depresją sezonową częściej zmagają się kobiety. Dotyka osób między dwudziestym a czterdziestym rokiem życia i nie da się ukryć, że chorują na nią osoby mieszkające dalej od równika, jednak w rejonach okołorównikowych może wystąpić wspomniana wcześniej depresja letnia. Jak jej zapobiegać? Po pierwsze posiłki powinny być regularne, lekkie i pełnowartościowe (bogate w warzywa i owoce). Nie należy jeść również w biegu. Wysiłek fizyczny jest także wskazany. Mogą to być spacery, wizyty na siłowni (warto zwrócić uwagę na to, że w przestrzeniach miejskich, w wielu miastach Polski jest coraz więcej siłowni pod chmurką, a korzystanie z nich zdecydowanie nie obciąży naszego portfela), jazda na rowerze, hulajnodze, bieganie, taniec, jeśli lubimy i inne formy aktywności. Wskazane jest zadbanie o zapewnienie sobie relaksu oraz o kontakty społeczne, czyli spotkania z rodziną, przyjaciółmi, wieczór z dobrym filmem, książką, czy sztuką teatralną – to dopasujemy wedle gustu.

Gdy jednak pojawią się u nas objawy depresji sezonowej warto wybrać się do specjalisty. W takich przypadkach stosowana jest psychoterapia indywidualna, czy nawet farmakoterapia, w zależności od intensywności objawów. Ze względu na charakterystyczny dla depresji jesiennej niedobór światła słonecznego, często stosowaną metodą jest fototerapia, którą można wykonywać nawet we własnych czterech ścianach. Potrzebna jest lampa o odpowiednim natężeniu światła, którą włączamy rano. Psychoterapia stosowana jest przy bardziej uciążliwych objawach. Podczas psychoterapii osoba borykająca się z depresją jesienną uczy się lepiej rozumieć i radzić sobie ze swoimi trudnymi doświadczeniami.

Kluczowe jest również wparcie najbliższych. Jak je okazywać osobie zmagającej się z depresją? Przede wszystkim starać się zrozumieć stan, w jakim się znajduje. Warto pamiętać, że taka osoba nie wymyśla sobie problemów, tylko one faktycznie są i nierzadko są one dla niej na tyle ciężkie, że nie jest w stanie sobie sama z nimi poradzić. Potrzebuje pomocy specjalisty i rodziny oraz przyjaciół. Można takiego człowieka delikatnie namawiać do aktywności fizycznej, organizować dzień tak, aby nie był monotonny, słuchać, ale nie oceniać.

O autorze: Magdalena Myślińska

Jestem psychologiem i psychoterapeutką. W 2017 roku ukończyłam 4-letnią Szkołę Psychoterapii w Ośrodku INTRA akredytowaną przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Od 2010 roku pracuję w obszarze pomocy psychologicznej. W pracy psychoterapeutycznej czerpię przede wszystkim z podejścia humanistyczno-doświadczeniowego.

Zapraszam na terapię osoby, które cierpią z powodu depresji, lęku, samotności, odnajdują w sobie cechy DDA i DDD, chciałyby lepiej zrozumieć siebie i swoje zachowanie, pragną zrozumieć swoje emocje i umieć nad nimi zapanować albo móc je intensywniej poczuć, chcą przyjrzeć się swoim relacjom z innymi.

Prowadzę psychoterapię indywidualną osób dorosłych. Pracuję także z kobietami, które znajdują się w kryzysie okołoporodowym.

Więcej o autorce

18 wrzesień 2022

Psychoterapia młodzieży – małymi krokami do sukcesu

Tomasz Orzechowski Aktualności, Psychoterapia indywidualna, Terapia młodzieży, Terapia uzależnień

Dorastanie, samo w sobie, może być czasem trudnym zarówno dla nastolatków, jak i ich rodziców. Wiele czynników może sprawić, że ten okres będzie przysparzał większych trudności, m.in. sytuacja rodzinna, problemy i przeszkody napotykane w szkole, relacje rówieśnicze. Niezależnie od źródła, odsuwanie, czy udawanie, że kłopotu nie ma wtórnie wzmacnia przeżywane przez dziecko problemy – może ono czuć, że nie może liczyć na pomoc. Zwłaszcza, że te początkowo niewielkie problemy z biegiem lat mogą nabierać na sile. Jak temu zaradzić? Warto zdecydować się na pierwszą konsultację psychologiczną z nastolatkiem. Przyznanie, że dziecko potrzebuje psychoterapii dla młodzieży jest często trudnym krokiem, ale prośba o pomoc specjalisty nie jest czymś, czego musielibyśmy się wstydzić. To właśnie umiejętność korzystania ze wsparcia świadczy o naszej dojrzałości psychicznej.

Terapia młodzieży Warszawa – kiedy warto się nad tym rozwiązaniem zastanowić?

Kłopoty z nauką, w relacjach z otoczeniem, rówieśnikami, czy rodzicami to problemy, o których często się mówi. Jednak samo mówienie i narzekanie przy kawie z przyjaciółką, czy innym członkiem rodziny w niczym nie pomoże. Zwłaszcza że te problemy nie biorą się znikąd. Na zachowanie nastolatków może mieć wpływ sytuacja w domu, szkole, na zajęciach dodatkowych, a przede wszystkim brak wsparcia w trudnych dla nich sytuacjach.

Rozpoznaniu źródła kłopotu służą właśnie pierwsze spotkania z psychoterapeutą, na które jest zapraszane nie tylko dziecko, ale też najbliższa rodzina, którą stanowią rodzice lub opiekunowie. Pozwala to poznać naturę problematycznej sytuacji, rozpoznać źródło, a także opracować możliwie najskuteczniejszy przebieg terapii. Warszawski gabinet podchodzi do tego w sposób kompleksowy, na początku rozmawiając z całym tzw. systemem rodzinnym (również z rodzicami, a czasem z rodzicami i rodzeństwem) dzięki czemu psychoterapia młodzieży okazuje się skuteczniejsza.

Psychoterapia młodzieży – jakie są najczęstsze źródła problemów?

Jakie mogą być źródła problemów nastolatków? Dorastanie jest jednym z najtrudniejszych okresów w życiu. Zarówno ciało, jak i psychika dziecka, a później nastolatka dojrzewają. Liczne zmiany hormonalne wpływają na zmiany w ciele, ale też na wahania nastroju, które można określić jako „huśtawkę emocjonalną”. Nastolatki mają często zaniżone poczucie własnej wartości i tendencję do tzw. czarno-białego myślenia, coś jest dla nich albo dobre albo złe, nie ma barw pośrednich. Jest to naturalny etap rozwoju, jednak w tym okresie umiejętność rozmawiania z nastolatkami, towarzyszenia im, bez oceniania, jest bardzo ważna. Brak wsparcia i poczucia bezpieczeństwa może prowadzić do konfliktów, a w efekcie do nasilania się innych problemów, które mogą rzutować na relacje dziecka z otoczeniem.

Okres nastoletni to też znany wszystkim czas buntu, jest on potrzebny, aby dziecko mogło oddzielić się od rodziców i zbudować swoją własną tożsamość. Jednocześnie taki bunt bywa trudny dla otoczenia, rodzicom bywa trudno zaakceptować wyodrębnianie się swojego dziecka, które manifestuje swój bunt poprzez np. krzykliwy ubiór, słuchanie głośnej muzyki, tatuaże. Jeżeli wcześniejsze relacje w rodzinie bywały trudne, nie było komunikacji, rozmów, spędzania razem czasu, bunt ten może wyrażać się w wyjątkowo dotkliwej, trudnej i dla rodziców i dla nastolatka formie. Taką destrukcyjną formą buntu są np. używki – alkohol, narkotyki, czy ostatnio popularne dopalacze. W takich sytuacjach warto sięgnąć po pomoc w postaci psychoterapii młodzieży lub psychoterapii rodzinnej.

Innym źródłem trudności mogą być relacje z rówieśnikami w szkole. Bywają one dobre, ale często są też konfliktowe, dziecko może stać się ofiarą dokuczania, gnębienia z różnych względów takich, jak wygląd, zainteresowania, sposób, w jaki się zachowuje. Nastolatki coraz częściej doświadczają też cyber-przemocy. W związku z chwiejną w okresie nastoletnim samooceną, wszelkie negatywne oceny i komentarze w mediach społecznościowych są dla nich bardzo dotkliwe. Gdy nie znajdują pomocy i wsparcia ani w szkole, ani w domu może to prowadzić do zmian w zachowaniu, depresji, okaleczeń, które są zwykle wołaniem o pomoc, a nawet prób samobójczych. Rzutuje to też na dorosłe życie, w którym mogą pojawić się problemy w odnalezieniu się w sferze zawodowej i osobistej. By temu zapobiegać i zająć się trudnościami w zarodku, warto poprosić o pomoc specjalistę oraz zainteresować się formą pomocy taką jak terapia młodzieży Warszawa.

Pierwsze kroki w psychoterapii młodzieży

Liczne ośrodki pomocy na pierwsze spotkanie, czyli konsultację zapraszają rodziców z dziećmi. Taka praktyka wstępnych rodzinnych konsultacji psychologicznych jest także stosowana w naszym gabinecie. Wszystko po to, by – jak wcześniej było wspomniane – rozpoznać źródło problemu i ustalić najlepszą formę pomocy. Gdy podłożem jest zachowanie i relacje rodziców psycholog może zalecić terapię dla małżonków. Oczywiście dziecko w tej sytuacji również może liczyć na wsparcie psychologiczne, jednak odbywa się to na osobnych spotkaniach. W pozostałych przypadkach konieczna może być psychoterapia dziecka.

W przypadku terapii młodzieży ważne jest zbudowanie zaufania pomiędzy pacjentem a terapeutą. Pomimo, że to rodzic często zgłasza potrzebę terapii dla dziecka, to jednak psychoterapeuta nie powtarza informacji z przebiegu terapii rodzicom. Może to rodzić pewnego rodzaju konflikt, ponieważ często zdarza się, że matka lub ojciec oczekują „wyciągnięcia” z córki lub syna interesujących ich informacji. Ponieważ psychoterapia młodzieży jest to psychoterapia indywidualna, obowiązuje w niej zasada poufności. Zasady poufności nie stosuje się z wyjątkiem sytuacji, gdy życiu i zdrowiu dziecka grozi niebezpieczeństwo. W mniej poważnych sytuacjach zazwyczaj pracuje się z pacjentem nad tym, żeby nauczył się sam lub przy wsparciu terapeuty rozmawiać z rodzicem o istotnych dla niego sprawach.

Psychoterapia młodzieży nie jest też nigdy prowadzona na siłę. Po pierwszych kilku spotkaniach zawiązuje się dopiero tzw. kontrakt terapeutyczny. Nastolatek powinien wiedzieć, że nie musi się zgadzać na współpracę z pierwszym specjalistą, z którym miał styczność. Powinien wiedzieć, że ma wybór. Kluczowe jest właśnie dobre samopoczucie w towarzystwie osoby, która ma pomagać, ponieważ bezpieczna relacja z terapeutą daje większą szansę na skuteczność terapii.

Ile trwa psychoterapia nastolatka?

Czas trwania terapii zwykle jest uzależniony od przypadku – tutaj nie ma reguły. Nie jest łatwe również zaplanowanie jej w czasie, ponieważ dla tak młodej osoby dziesięć, czy piętnaście spotkań zdaje się być wiecznością. Na początku prowadzimy serię konsultacji psychologicznych, z całą rodziną, nastolatkiem i rodzicami, zanim zapadnie decyzja co do formy ewentualnej psychoterapii. Czasami najbardziej efektywną formą pracy jest terapia rodzinna, czasami jest wskazanie, aby to rodzice rozpoczęli terapię pary np. ze względu na trwający konflikt lub terapię uzależnień ze względu na uzależnienie któregoś z członków rodziny. W końcu możemy proponować terapię młodzieży, ale dopiero po rozważeniu wyżej wymienionych opcji, ponieważ zależy nam, aby dziecko nie było „delegatem” problemów rodziny, jeśli ich źródło leży gdzie indziej.

O autorze: Tomasz Orzechowski

Jestem psychologiem klinicznym i psychoterapeutą. Ukończyłem studia psychologiczne na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

W pracy psychoterapeutycznej najbliższy jest mi nurt humanistyczno-doświadczeniowy. Zgodnie z jego założeniami, bardzo ważne jest dla mnie w relacji z klientem stworzenie bezpiecznej przestrzeni, atmosfery akceptacji i otwartości.
Prowadzę psychoterapię indywidualną, przyjmuję zarówno dorosłych jak i młodzież powyżej 16 roku życia. Prowadzę również konsultacje wychowawcze dla rodziców.

Więcej o autorze

25 sierpień 2022

Przeszłość nas nie definiuje, czyli jak poradzić sobie z syndromem DDA?

Joanna Robaczewska Aktualności, Porady, psychoterapia DDA, Psychoterapia indywidualna

Pojęcie Dorosłe Dzieci Alkoholików, czyli DDA bardzo długo odnosiło się do ludzi, którzy zostali wychowani w domach z problemem alkoholowym, a ponadto odznaczają się pewnymi schematami zachowań odkrywającymi ich traumy i zaniedbania z przeszłości. Jednak badania wykazały, że te same schematy poznawczo-emocjonalne występują również u osób dotkniętych takimi doświadczeniami w przeszłości jak przemoc w rodzinie, inne uzależnienia bliskich osób, na przykład od grania, a także przewlekła choroba jednego z członków rodziny. Niezależnie jednak od tego, co jest przyczyną, syndrom DDA nie jest wyrokiem. Specjaliści opracowali wiele rodzajów psychoterapii DDA Warszawa. Kluczowe jest również zrozumienie samego zjawiska i jego konsekwencji dla naszej psychiki – nie taki wilk straszny, jak go malują.

Warto też pamiętać, że syndrom DDA to nie jest zaburzenie czy choroba, tylko pewien zestaw emocji i zachowań, schematów, postaw, które występują w związku z określonymi doświadczeniami z dzieciństwa i które, w toku terapii, można zmienić i uelastycznić.

Leczenie DDA Warszawa – od czego zacząć?

Zdrowie psychiczne, będące – pomimo licznych kampanii uświadamiających – jeszcze
w niektórych środowiskach tematem tabu, jest kluczową kwestią przede wszystkim dla jakości naszego życia i codziennego funkcjonowania. Wmawianie sobie i innym tego, że problem nie istnieje, to najlepsza droga do pogłębiania go. Nie inaczej jest w przypadku syndromu DDA, czyli Dorosłych Dzieci Alkoholików. Oswojenie się z tym, to pierwszy, ale bardzo dla niektórych trudny krok. Wstyd utrudniający rozpoczęcie terapii wiąże się często z przeszłymi trudnymi doświadczeniami, dorastaniem w poczuciu inności i gorszości.

Tutaj pomocne może być wstępne zidentyfikowanie się z postawami charakterystycznymi dla DDA, bo to oznacza, że nie tylko ja tak mam, inni borykają się z podobnymi problemami. Warto jednak uważać, żeby nie przykleić sobie na stałe takiej „etykietki DDA”, bo może to przynieść więcej strat niż korzyści, np. utknięcie w poczuciu krzywdy. Z czasem przychodzi ważny etap budowania swojej tożsamości, niezależnej od trudnych doświadczeń z dzieciństwa.

Terapia DDA Warszawa będzie pomocna w zadbaniu o swój stan psychiczny, ale do tego potrzebny jest pierwszy krok, czyli gotowość do podjęcia psychoterapii i umówienie się na spotkanie.

Dorastanie w rodzinie alkoholowej – jak powstaje syndrom DDA?

Osoby z tym syndromem często nie mają wpływu na funkcjonowanie systemu rodzinnego.
Z czym się zmagają? Z ciągłym poczuciem odrzucenia, brakiem fizycznego i psychicznego oparcia, aprobaty czy uwagi. Funkcjonowanie rodziny z problemem alkoholowym sprzężone jest z ciągłym chaosem, a brak możliwości przewidzenia kolejnych zdarzeń sprawia, iż dziecko żyje z ciągłym uczuciem lęku i niepokoju. Na przykład dziecko dorastające w takiej rodzinie nigdy nie wie, w jakim stanie do domu wróci nadużywający alkoholu rodzic i jak to wpłynie na sytuację w rodzinie – czy rodzice będą się kłócić, czy trzeba będzie interweniować albo nawet dla bezpieczeństwa nocować poza domem? W ten sposób kształtuje się u dziecka,
i często trwa również w dorosłości, wzmożona potrzeba kontroli i ciągłej czujności.
W dorosłym życiu osoby z syndromem DDA często mają potrzebę nadmiernie kontrolować codzienne sytuacje, mimo, że nie ma już takiego zagrożenia, jakiego doświadczały w dzieciństwie. Praca nad odpuszczaniem kontroli to jeden z tematów, którym możemy zajmować się podczas psychoterapii DDA.

W rodzinie alkoholowej zagrożony jest rozwój dziecka na podłożu psychologicznym. Dzieci trwają w życiu pozbawionym norm, wartości i zasad. Często wiąże się to z doświadczaniem lub byciem świadkiem przemocy psychicznej i fizycznej, a nawet przemocy o podłożu seksualnym. Te wszystkie zdarzenia mogą mieć znaczący wpływ na jakość życia pacjenta w przyszłości. Jednak nawet jeśli mają, to nie ma sytuacji bez wyjścia. Wizyta w gabinecie psychoterapii DDA Warszawa Mokotów może pomóc w uporaniu się z trudnymi doświadczeniami z przeszłości.

Czym się objawia syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików (DDA)?

Syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików wiąże się z przyjmowaniem określonych postaw, utrwalonych schematów które w głównej mierze mają na celu eliminowanie psychicznego i fizycznego bólu. Bardzo często te postawy kiedyś, w przeszłości były bardzo użyteczne, a nawet pozwalały w ogóle przetrwać bardzo trudne warunki (np. postawa obronna, wzmożona kontrola i czujność, walka albo ucieczka), natomiast aktualnie te utrwalone schematy z przeszłości często utrudniają życie osobom z syndromem DDA.

Często osoba z tym syndromem przyjmuje postawę obronną, co sprawia, że odczuwa stałe napięcie emocjonalne. Może koncentrować się na tym, żeby niczego nie stracić, a jednocześnie nie podejmować ryzyka zmiany. Prościej rzecz ujmując, dzieci w rodzinach alkoholowych nastawione są na tak zwany tryb przetrwania. W dorosłym życiu często też tkwią w sytuacjach, które blokuje lęk przed zmianą (może to być np. trwanie w toksycznym związku czy obawa przed zmianą pracy). Ponadto osoby, które doświadczyły dorastania i życia w rodzinie alkoholowej mogą doświadczać na co dzień braku pewności siebie. Czasami też pesymistycznie patrzą w przyszłość i bywają rozchwiane emocjonalnie. W związku z nadużyciami, których doświadczyły, mogą odczuwać poczucie niesprawiedliwości i wrogości wobec innych, co utrudnia im kontakty interpersonalne, a czasem też wchodzenie w związki. Psychoterapia DDA Warszawa bardzo często pomaga nauczyć się radzić sobie z tymi problemami.

Częstym doświadczeniem osób, które dorastały w rodzinie alkoholowej jest nadwrażliwość interpersonalna (obawa przed oceną innych osób, stres w sytuacjach społecznych), mają też tendencję do krytykowania siebie i zamartwiania się. U niektórych osób występuje trudność z odprężeniem się, traktują siebie bardzo poważnie, żyją w stanie ciągłej gotowości do działania, chociaż czasem mają problem z kończeniem rozpoczętych zadań. Leczenie DDA Warszawa jest procesem wymagającym czasu i wytrwałości, aby wprowadzić upragnione zmiany, więc pomoc doświadczonego psychoterapeuty będzie tutaj kluczowa.

Terapia DDA Warszawa – jak wygląda proces psychoterapii?

Psychoterapia DDA często jest procesem długoterminowym. Spotkania takie prowadzone są indywidualnie lub grupowo. Dlaczego tak ważne są terapie grupowe? Zwłaszcza w przypadku, gdy osoba z syndromem DDA wzrasta w poczuciu osamotnienia oraz w przeświadczeniu o własnej inności, to wsparcie grupy terapeutycznej jest bardzo ważne. Często osoby z tym syndromem żyją z przeświadczeniem, że nikt nie zaakceptuje kogoś o takiej, a nie innej przeszłości. Gabinet LIBERI psychoterapii DDA Warszawa Mokotów proponuje pomoc specjalistów.

Jaka jest rola psychoterapeuty w leczeniu syndromu dorosłego dziecka alkoholika? Decyduje m.in. o sposobie realizacji planu terapeutycznego. Klienci psychoterapii DDA Warszawa powoli, we własnym tempie spotykają się z trudnymi wydarzeniami z przeszłości. Zawsze odbywa się to w bezpiecznych warunkach i przy pełnym wsparciu terapeuty. Oswajamy lęk, wstyd, ale też spotykamy się ze złością, która uruchamia potrzebę stawiania granic i dbania o siebie w dorosłym życiu.

Doświadczenie bezpiecznego i akceptującego kontaktu z terapeutą jest bardzo ważnym i leczącym elementem terapii. Osoby z rodzin alkoholowych często jako dzieci nie miały w ogóle doświadczania kontaktu z bezpieczną dorosłą osobą. Dlatego m.in. oparta na zaufaniu relacja z terapeutą jest takim ważnym korekcyjnym (czyli leczącym) doświadczeniem. Jakie są zalety takiej terapii? Pozwala ona nauczyć się życia bez poczucia winy, wstydu, złości, czy lęku w związku z przeszłymi doświadczeniami i buduje sprawczość, żeby w dorosłym życiu stanąć na własne, mocne nogi.

O autorce: Joanna Robaczewska

Więcej o autorce

psychoterapia-online-dla-osob-na-emigracji

21 czerwiec 2022

Psychoterapia online dla osób na emigracji i uchodźców

Joanna Robaczewska Psychoterapia indywidualna emigracja, Piotr Robaczewski, pomoc psychologiczna na odległość, psycholog online, psychoterapia online, terapia na odległość

Osoby, które przeprowadziły się do nowego kraju, przeżywają specyficzne wyzwania. Niektóre z nich są bardziej oczywiste, takie jak:

funkcjonowanie w innym języku,
inne zwyczaje,
inne fizyczne otoczenie.

Inne wyzwania są bardziej subtelne, na przykład:

inny stopień bezpośredniości w komunikacji,
inne rozpowszechnienie indywidualizmu vs. kolektywizmu w relacjach,
inna ekspresja emocji dopuszczana przez normy,
inne wyobrażenia o męskości i kobiecości,
inne sposoby nawiązywania relacji przyjacielskich i romantycznych,
tolerancja dla odchyleń od norm może być wyższa lub niższa niż ta, do której przywykło się w Polsce.

Zmiana otoczenia wiąże się ze zmianami w funkcjonowaniu emigrującej osoby i może wywołać stres podczas adaptacji.

Jednocześnie przeprowadzka jest zmianą w relacjach z osobami pozostającymi w Polsce. Może wpłynąć w różnym stopniu i w różny sposób na poszczególne relacje. Niektórzy zareagują wyższą uważnością na podtrzymanie więzi i choć np. forma spotkań zmieni się na wirtualne, ich regularność może się utrzymać lub nawet zwiększyć. Inne relacje osłabną wraz z fizycznym oddaleniem. U niektórych osób może pojawić się poczucie krzywdy bądź poczucie winy związane z decyzją o wyjeździe.

Te zmiany mogą wywoływać trudności podczas odnajdywania równowagi po przeprowadzce. Czasami są to pierwsze sygnały, aby sięgnąć po profesjonalną pomoc – psychoterapia online Warszawa.

Psychoterapia online Warszawa – Niepokojące sygnały

Niektórym osobom towarzyszy poczucie osamotnienia, izolacji bądź wykorzenienia. Utrzymujące się wrażenie zagrożenia bądź ogólny lęk lub niepokój, jeśli się pojawią, mogą dodatkowo utrudniać adaptację do nowego otoczenia. Jeśli natężenie napięcia i/lub powyższych emocji jest już na tyle wysokie, że utrudnia funkcjonowanie i adaptację do nowego otoczenia, warto rozważyć sięgnięcie po pomoc.

Osoby rozważające terapię mają do dyspozycji różne opcje. Jedną z nich jest zwrócenie się do psychoterapeutów polskojęzycznych, aby proces terapeutyczny odbywał się w języku ojczystym – psychoterapia online warszawa. Ciekawe podsumowanie, jakie raz usłyszeliśmy, to, że na początku osoba na emigracji „myślała już po angielsku, ale uczucia przeżywała po polsku”. Faktycznie język oraz zinternalizowana od dzieciństwa kultura pochodzenia są ważnymi czynnikami w procesie uświadamiania i werbalizacji emocji oraz refleksji nad nimi. Może być w tym pomocna obecność i wsparcie terapeuty, który współdzieli częściowo ten kod językowy i kulturowy.

Z jakimi wyzwaniami mierzą się uchodźcy?

Z kolei w przypadku uchodźców część niepokojących sygnałów jest podobna jak u osób na emigracji (np. poczucie izolacji czy wykorzenienia), natomiast często dodatkowo pojawiają się objawy związane z przeżytą traumą wojenną, takie jak:

utrzymujące się wysokie natężenie lęku
ciągły niepokój i zamartwianie się o bliskie osoby, które zostały w kraju ogarniętym wojną
nadwrażliwość na bodźce sensoryczne, np. takie jak głośny hałas, który kojarzy się z wybuchami bomb
flashbacki, czyli powracające obrazy drastycznych scen, które dana osoba widziała podczas wojny
trudności ze snem
ogólna dezorientacja i tendencja do nie podejmowania działań, które mogłyby polepszyć warunki bytowania (np. długoterminowe pozostawanie w punkcie recepcyjnym, trudność w podjęciu jakiejkolwiek pracy)
trudności z załatwieniem podstawowych spraw urzędowych i organizacyjnych w kraju udzielającym azylu.

W przypadku uchodźców z Ukrainy, ze względu na pewne podobieństwo języka polskiego i ukraińskiego, bariera językowa jest mniejsza, choć nadal może ona występować. Jeżeli wymienione wyżej objawy utrzymują się, warto sięgnąć po pomoc psychologiczną, optymalnie w języku ukraińskim lub w języku polskim, jeśli dana osoba zna go w stopniu komunikatywnym.

Konsultacja online Warszawa – zapraszamy uchodźców z Ukrainy do konsultacji zarówno online jak i stacjonarnych, również w formie wolontariatu. Warto zrobić pierwszy krok i umówić się na spotkanie, aby nie tkwić w przedłużającej się trudnej sytuacji.

Terapia online

Psychoterapia online Warszawa – jak to działa?

Spotkania terapeutyczne mogą odbywać się zarówno w formie fizycznej jak i online. Forma online może być równie efektywna jak praca na żywo, a jednocześnie dla części osób logistyka z nią związana jest dużo prostsza dzięki brakowi dojazdów. Konieczne jest jednak bezpieczne i komfortowe miejsce, ze stabilnym łączem, kamerką i mikrofonem, gdzie w sposób nieprzerywany, będąc niesłyszanym przez inne osoby, można odbywać spotkania online z psychoterapeutą. Akceptacja dla formy wirtualnej poszerzyła się po stronie klientów jak i terapeutów po pozytywnych doświadczeniach, których dostarczyło mierzenie się z obostrzeniami związanymi z pandemią Covid-19.

Psychoterapia online Warszawa – dla osób na emigracji forma ta niesie szczególną korzyść, ponieważ może znacznie poszerzyć krąg dostępnych terapeutów. Nic nie stoi na przeszkodzie, z wyjątkiem ewentualnej różnicy stref czasowych i stabilności połączenia internetowego, aby sięgnąć po pomoc terapeuty mieszkającego w Polsce.

Jak zrobić pierwszy krok? – konsultacja online Warszawa

Oczywiście na wyzwania związane z adaptacją do nowej rzeczywistości na emigracji nie ma jednego rozwiązania. Każda osoba jest inna, różne potrzeby będą grały główną rolę u poszczególnych osób. Warto mieć świadomość, że nie trzeba decydować się od razu na terapię czy konkretnego specjalistę. Wielu terapeutów rozpoczyna współpracę od konsultacji online, która jest dla klienta okazją do sprawdzenia, czy to właśnie z tą osobą chce współpracować i w jakiej formie. Natomiast możliwości otrzymania wsparcia są w zasięgu i możne je wypróbować.

Zapraszamy do kontaktu i umówienia się na pierwsze spotkanie – psychoterapia online Warszawa.

Piotr Robaczewski

O autorze: Pracuję w nurcie krótkoterminowym (TSR/BSFT) z osobami doświadczającymi trudności lub chcącymi zmienić w swoim życiu coś, co jest trudne do zmiany. Kształcę się również w nurcie psychoterapii Gestalt. Dziękuję za przeczytanie artykułu i zapraszam do współpracy.

O autorce: Joanna Robaczewska

Więcej o autorce

1 czerwiec 2022

Psychoterapia indywidualna – wszystko, co chcesz wiedzieć, ale nie masz kogo zapytać.

Joanna Robaczewska Psychoterapia indywidualna pierwsza sesja psychoterapii, psychoterapia, psychoterapia FAQ, psychoterapia indywidualna

Psychoterapia Warszawa – odpowiadamy na najczęściej zadawane pytania.

Psychoterapia jest dziedziną wokół której narosło wiele mitów, które często mają niewielkie pokrycie w rzeczywistości, za to wzbudzają wiele emocji u potencjalnych klientów terapii. Żeby rozwiać wątpliwości, chętnie odpowiemy na kilka najczęściej zadawanych pytań.