Zakres wsparcia Problemy, w których pomagamy
Lęki i fobie
Strach jest jedną z podstawowych, odczuwanych przez wszystkich ludzi emocji, która pełni bardzo ważną funkcję: ostrzega nas przed niebezpieczeństwem i mobilizuje organizm do ucieczki od zagrażającego bodźca lub do walki z zagrożeniem. Kiedy niebezpieczeństwo minie, emocje opadają i wracają do stanu pierwotnego.
Natomiast jeżeli odczuwany przez Ciebie lęk jest stanem długotrwałym, pochłaniającym, zalewającym i występującym bez wyraźniej przyczyny czy niezależnie od konkretnych sytuacji zewnętrznych, może to świadczyć o pewnym zaburzeniu w odczuwaniu tej emocji.
Lęk może być też odpowiedzią na konkretne bodźce – jak konkretne miejsca, rzeczy, osoby (np. w przypadku fobii), ale nie ma on żadnej funkcji adaptacyjnej i utrudnia funkcjonowanie.
Wyróżniamy kilka rodzajów stanów lękowych:
Lęk paniczny / ataki paniki
Jeżeli zdarzyło Ci się, że w pracy, w środkach komunikacji miejskiej, w domu lub w jakiejkolwiek innej sytuacji nagle doświadczyłeś/łaś nawracających, kilkuminutowych lub trwających do około 30-40 minut napadów silnego lęku, obawiałeś/łaś się wtedy o swoje zdrowie i towarzyszyło Ci poczucie nadciągającej katastrofy, prawdopodobnie miałeś/łaś atak paniki.
Ataków lęku panicznego nie da się przewidzieć i nie są one ograniczone do żadnych szczególnych okoliczności czy zdarzeń.
Częste objawy towarzyszące atakowi lęku panicznego to:
- duszności, dławienie się,
- zawroty głowy,
- bardzo szybkie lub nieregularne bicia serca,
- ból lub ucisk w klatce piersiowej,
- dreszcze,
- zawroty głowy,
- nadmierne pocenie się,
- poczucie nierealności i strach przed utratą kontroli nad sobą, przed śmiercią (umieraniem) lub chorobą psychiczną.
Napady te często występują niespodziewanie i powodują ogromną potrzebę ucieczki z miejsca, sytuacji, w której dana osoba się znajduje. Sprawiają, że obawia się ona ich nieoczekiwanego powtórzenia, przez co woli nie przebywać sama, szczególnie w miejscach publicznych.
Osobom, które doświadczają ataków paniki często wydaje się, że mogą im zapobiec poprzez zmianę swoich zachowań i aktywności – rezygnują z ulubionych zajęć lub unikają miejsc, w których napady paniki wystąpiły poprzednim razem. Niestety mimo wszelkich modyfikacji w dotychczasowym funkcjonowaniu, problem nadal się pojawia, a jeżeli stosujemy strategie unikowe, lęk często nawet się wzmaga. W dotarciu do źródeł problemu, zrozumieniu i oswojeniu swojego lęku pomocna będzie psychoterapia.
Fobia
Jeżeli panicznie obawiasz się konkretnych sytuacji (np. bycia w tłumie), zjawisk (np. burza), przedmiotów czy zwierząt (np. pająków, ptaków) prawdopodobnie cierpisz na fobię. Jest to lęk wywoływany przez określone sytuacje czy przedmioty, które nie są obiektywnie niebezpieczne i inne osoby nie uważają ich za zagrażające. Ta informacja niestety nie zmniejsza lęku osoby cierpiącej na fobię. Zaczyna ona odczuwać paniczny lęk w kontakcie z konkretnymi zwierzętami, przedmiotami, zjawiskami czy miejscami i w efekcie unika tych bodźców. Takie strategie unikowe znacznie utrudniają codzienne funkcjonowanie i mogą nawet prowadzić do izolacji społecznej.
Specyficznym rodzajem fobii jest agorafobia, czyli lęk przed otwartą przestrzenią, któremu może towarzyszyć też lęk przed obecnością tłumu i trudnością w wydostaniu się do bezpiecznego miejsca.
Agorafobii często towarzyszy też lęk przed wyjściem z domu, wejściem do sklepu czy innych miejsc publicznych, przed podróżowaniem samotnie środkami transportu publicznego. Osoby cierpiące na nią często obawiają się zasłabnięcia w tych miejscach i nieotrzymania pomocy. Niektórzy, z powodu silnego lęku, potrafią w ogóle nie opuszczać domu.
Natomiast z fobią społeczną mamy do czynienia, kiedy lęk dotyczy kontaktów z innymi ludźmi, wystąpień publicznych lub kontaktów z osobami przeciwnej płci. Czasem obejmuje niemal wszystkie sytuacje społeczne i koncentruje się wokół obawy przed byciem obserwowanym, oceną lub krytyką innych.
Jeśli cierpisz z powodu takiej fobii, możesz odczuwać w sytuacjach społecznych takie objawy jak czerwienienie się, drżenie rąk, nudności, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nagła potrzeba skorzystania z toalety.
Lęk uogólniony
Być może zdarza Ci się doświadczać lęku, który jest trudny do opanowania, zamartwiasz się, stale odczuwasz napięcie i zdenerwowanie dotyczące Ciebie lub Twoich bliskich. Jest to tzw. lęk uogólniony. Dotyczy on różnych spraw, takich jak stan zdrowia, obawa przed wypadkiem, niepowodzeniem lub innym złym wydarzeniem, które może nagle nastąpić (na przykład problemy rodzinne, materialne, w pracy lub w szkole).
Częstymi dolegliwościami towarzyszącymi są:
- napięcie mięśni,
- nerwowość, pocenie się,
- zawroty głowy,
- przyspieszone bicie serca,
- napięciowe bóle głowy,
- niemożność odprężenia się,
- uczucie niepokoju w okolicach brzucha,
- suchość w ustach,
- męczliwość, drażliwość,
- trudności w koncentracji oraz ze snem.
Stan ten potrafi utrzymywać się od kilku tygodni do kilku miesięcy. Powoduje cierpienie osoby, która go przeżywa, często także ogranicza ją w funkcjonowaniu rodzinnym, społecznym czy zawodowym.
Jak pomagamy?
W przypadku zaburzeń lękowych bardzo pomocna jest psychoterapia, która może mieć różny charakter. W zależności od sytuacji klienta pracujemy nad dotarciem do źródła problemu, wypracowaniem użytecznych sposobów reagowania na sytuacje dotychczas wywołujące lęk i skutecznych strategii funkcjonowania w codziennym życiu.
Psychoterapia daje klientowi możliwość otrzymania wsparcia i akceptacji, a w konsekwencji – uzyskania siły do wprowadzania zmian w życiu.
Nerwica / zaburzenia lękowe
W potocznym języku mówi się o kimś że „jest znerwicowany”, kiedy dużo się zamartwia, często towarzyszy mu lęk, jest napięty, nadmiernie obawia się o przyszłość. Obecnie termin nerwica zastępuje się terminem zaburzenia lękowe, gdyż to lęk stoi u podłoża tego problemu.
Pacjenci często najpierw trafiają do internisty, kardiologa czy gastrologa, ponieważ częstymi objawami nerwicy lękowej są dolegliwości somatyczne, takie jak:
- napięciowe bóle głowy, zawroty głowy,
- przyspieszenie oddechu, trudności w oddychaniu,
- kołatanie serca,
- zaburzenia przewodu pokarmowego.
Koncentracja na objawach somatycznych jest pewnego rodzaju pułapką, gdyż leczenie farmakologiczne nie usuwa źródeł problemu. Osoby cierpiące na nerwicę często wracają do lekarza z kolejnymi problemami ze zdrowiem fizycznym. W ten sposób ich organizm daje znać, że „coś jest nie tak”, jednak odczuwane dolegliwości są tak naprawdę wynikiem długotrwałego lęku i stresu. W takim wypadku warto rozważyć skorzystanie ze skutecznej psychoterapii.
Nerwica natręctw (zaburzenia obsesyjno-kompulsywne)
Czy zdarza Ci się przed wyjściem z domu wielokrotnie sprawdzać, czy dobrze zamknęłaś/zamknąłeś drzwi lub wyłączyłaś/łeś żelazko? Odczuwasz przymus wielokrotnego mycia rąk w ciągu dnia lub wykonywania koniecznie, jakby przymusowo innych czynności?
Często towarzyszą Ci natrętne, przykre myśli, z którymi nie możesz sobie poradzić?
Powyższe objawy mogą wskazywać, że cierpisz na nerwicę natręctw, zwaną inaczej zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym (OCD).
Jak rozpoznać nerwicę natręctw?
Osoby cierpiące na nerwicę natręctw mają nawracające natrętne i zazwyczaj przykre myśli (obsesje) i/lub wykonują szereg powtarzających się, przymusowych i nieużytecznych czynności (kompulsje), które mają zredukować pojawiający się u nich lęk.
Czynności wykonywane przymusowo (kompulsywne) są postrzegane przez osoby je wykonujące jako zapobiegające jakimś wysoce nieprawdopodobnym wydarzeniom lub niebezpieczeństwom. Zarówno natrętne myśli jak i przymusowe czynności są nieprzyjemne dla osób je przeżywających, powodują cierpienie i przeszkadzają w ich codziennym funkcjonowaniu.
Tutaj również, podobnie jak przy innych zaburzeniach lękowych, koncentracja na obserwowalnych objawach nie usuwa źródła problemu, a wręcz go wzmacnia. Pomocnym rozwiązaniem dla osób cierpiących na zaburzenia lękowe jest psychoterapia. Czasem warto też skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który decyduje, czy należy włączyć leki obniżające poziom lęku.
Jak pomagamy?
Skuteczna psychoterapia koncentruje się m.in. na odzyskaniu poczucia wpływu na własne życie i uwolnieniu się od lęku m.in. przez wypracowanie użytecznych strategii radzenia sobie z nim. Podczas psychoterapii nie zajmujemy się tylko objawami, ale też źródłem problemu, żeby pomóc Ci trwale poradzić sobie z nawracającymi lękami, natrętnymi myślami czy kompulsywnymi zachowaniami.
Depresja
Każdy z nas w codziennym życiu doświadcza obniżonego nastroju z powodu spotykających nas wydarzeń albo mamy mało energii i jest nam smutno, czujemy przygnębienie, rozdrażnienie lub chandrę, ale nie do końca wiemy dlaczego. Sam fakt, że od czasu do czasu mamy gorszy nastrój jest zjawiskiem zupełnie normalnym.
O epizodzie depresyjnym mówimy jeśli przez minimum 2 tygodnie, przez większą część dnia i prawie codziennie masz obniżony nastrój, rzeczy, które zazwyczaj sprawiały Ci przyjemność (np. hobby, kontakty towarzyskie, seks), już Cię nie cieszą i jesteś nimi mniej zainteresowany/a. Masz mniej energii i brak Ci motywacji do wykonywania codziennych czynności, odczuwasz zmęczenie i szybko się męczysz nawet po niewielkim wysiłku.
Osobom cierpiącym na depresję może towarzyszyć:
- nadmierne poczucie winy i mała wiara w siebie,
- postrzeganie przyszłości w czarnych barwach,
- trudności w koncentracji uwagi i wykonywaniu codziennych aktywności,
- wrażenie, że sobie nie poradzą nawet z prostymi w ich odczuciu zadaniami,
- myśli samobójcze,
- objawy somatyczne takie jak zaburzenia snu, przedwczesne budzenie się rano (2 i więcej godzin przedwcześnie),
- gorsze samopoczucie w godzinach porannych,
- zauważalne przez innych wyraźne spowolnienie lub pobudzenie psychoruchowe,
- utrata apetytu i spadek masy ciała.
Samopoczucie w trakcie epizodu depresyjnego utrudnia, a czasem wręcz uniemożliwia wykonywanie pracy oraz codziennych obowiązków domowych.
W zależności od ilości objawów i ich natężania mówimy o łagodnym, umiarkowanym lub ciężkim epizodzie depresyjnym.
W leczeniu depresji równolegle z psychoterapią często wskazana jest regularna opieka lekarza psychiatry, który decyduje, czy należy włączyć leki przeciwdepresyjne.
Jak pomagamy?
Zapraszamy na konsultację psychologiczną, jeśli rozpoznajesz u siebie kilka objawów z powyższego opisu lub po prostu niepokoisz się swoim stanem emocjonalnym w ostatnim czasie.
Psychoterapia ma na celu trwałą poprawę Twojego codziennego funkcjonowania i docelowo odzyskanie zdolności do cieszenia się życiem. Dzieje się to poprzez lepsze zrozumienie, co się dzieje w zakresie Twoich myśli, emocji i zachowań oraz wspólne z terapeutą przejście przez trudne dla Ciebie przeżycia i wypracowanie strategii radzenia sobie z nimi.
Kryzys emocjonalny
Pewnie część z nas przechodziła w swoim życiu trudny moment, kiedy doświadczaliśmy bardzo silnych emocji, ciągle płakaliśmy bądź złościliśmy się tak, że trudno było się opanować. Potocznie mówi się wtedy, że ktoś przechodzi “załamanie nerwowe”, “załamał się” lub “jest w kryzysie”.
Jakie są objawy kryzysu emocjonalnego?
Kryzys emocjonalny najczęściej związany jest z przeżywaniem bardzo silnych, wręcz zalewających emocji takich jak smutek, rozpacz, przerażenie, złość, wściekłość. Osobie w kryzysie może towarzyszyć też poczucie winy. Często te silne przeżycia są wywoływane przez skrajnie trudne doświadczenia życiowe, takie jak m.in. śmierć bliskiej osoby, utrata pracy, bycie ofiarą napaści, przemocy, rozstanie z partnerem/partnerką, doświadczenie zdrady, nagła choroba, konflikt.
Zdarza się również tak, że osoba doświadcza kryzysu, mimo, że w jej życiu aktualnie nie dzieje się nic bardzo trudnego, a jednak ma ona problem z wykonywaniem dotychczasowych obowiązków, przeżywa duży lęk, poczucie bezradności i niemożności poradzenia sobie z sytuacją. Dotychczasowe strategie radzenia sobie z problemami przestają działać i klienci często mówią o utknięciu w trudnej sytuacji. Czasami takie objawy mogą być związane z początkiem depresji.
Jak pomagamy?
Pomoc psychologiczna w kryzysie polega na udzieleniu klientowi wsparcia i stworzeniu mu bezpiecznych warunków, aby mógł przeżyć trudne dla siebie doświadczenie. Czasami terapeuta podczas interwencji udziela porady psychologicznej lub kieruje do innego specjalisty. Klient wraz z terapeutą ustalają plan pomocy psychologicznej, którego celem jest odzyskanie przez klienta równowagi i wpływu na swoje życie.
U osób doświadczających kryzysu czasami konieczne jest przeprowadzenie tzw. interwencji kryzysowej – kilku spotkań, które są pomocą i wsparciem w trakcie aktualnie przeżywanej przez klienta trudnej sytuacji życiowej. Często dzieje się tak, że są one wstępem do dalszej psychoterapii indywidualnej.
Syndrom DDA / DDD Dorosłe dzieci alkoholików / Dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych
Wychowanie w rodzinie alkoholowej (czyli takiej, w której minimum jeden z rodziców nadużywał alkoholu) powoduje często trudności osobiste, z którymi trudno poradzić sobie w dorosłym życiu. Podobne problemy w dorosłości powoduje dorastanie w tzw. rodzinie dysfunkcyjnej, w której rodzice byli emocjonalnie niedostępni i nie spełniali prawidłowo swojej roli. Przyczyną tego mogła być m.in. choroba jednego lub obojga rodziców (także choroba psychiczna), nieobecność opiekunów (rozwód, separacja), śmierć rodzica, przemoc domowa.
Dorastanie w rodzinie alkoholowej / dysfunkcyjnej
W rodzinie alkoholowej / dysfunkcyjnej brakuje stabilności, bezpieczeństwa i dochodzi do pomieszania ról – to dziecko najczęściej pełni rolę jednego lub obojga opiekunów i zajmuje się swoim nietrzeźwym lub chorym rodzicem, a także często sprawuje opiekę nad rodzeństwem. Te funkcje dziecka są zupełnie nieadekwatne do jego wieku i przewyższają jego umiejętności oraz możliwości.
Aby sprostać tym wręcz niemożliwym do spełnienia wymaganiom, dziecko wykształca mechanizmy obronne, które pomagają mu przetrwać tę bardzo trudną sytuację. Te same mechanizmy, które w dzieciństwie były pomocne, w dorosłym życiu powodują duże trudności emocjonalne, cierpienie, uniemożliwiają zadowalające funkcjonowanie oraz budowanie swojej tożsamości.
Jeżeli pochodzisz z rodziny dotkniętej uzależnieniem / dysfunkcyjnej, w codziennym życiu może Ci towarzyszyć:
- nadmierne odczuwanie i branie odpowiedzialności za innych,
- dbanie o innych bardziej niż o siebie samego/samą, tendencja do ich „ratowania” kosztem samego/samej siebie,
- niska samoocena i zaniżone poczucie własnej wartości,
- trudność w zaufaniu sobie i umniejszanie własnych uczuć,
- poczucie osamotnienia i tendencja do izolowania się,
- nadmierne odczuwanie lęku, poczucia winy i wstydu,
- nadmierny krytycyzm wobec siebie, brak wiary we własne możliwości,
- ciągłe odczuwanie napięcia, niepokoju,
- czujność i bycie w ciągłej gotowości,
- trudność ze snem, koncentracją,
- trudności z konfrontacją z gniewem i z wyrażeniem złości,
- nieufność, poszukiwanie akceptacji u innych i strach przed odrzuceniem.
Zdarza się, że osoby pochodzące z rodzin alkoholowych same są uzależnione lub łączą się w pary z partnerami uzależnionymi lub niedostępnymi emocjonalnie. Jako rodzice często odczuwają obawy, czy sprostają tej roli.
Jak pomagamy?
Bardzo pomocna jest w tym przypadku psychoterapia indywidualna koncentrująca się na emocjonalnym odseparowaniu się od rodziców, wyodrębnieniu się i ukształtowaniu tożsamości klienta.
Psychoterapia dorosłych dzieci alkoholików jest drogą, podczas której klient doświadcza coraz lepszego kontaktu z samym sobą – ze swoimi uczuciami i przeżyciami, własnymi potrzebami i wyborami. W bezpiecznym i akceptującym kontakcie z terapeutą dociera do własnych zasobów i umiejętności, które pomagają mu lepiej radzić sobie w życiu osobistym i zawodowym.
Uzależnienia
Jeżeli jesteś osobą uzależnioną oznacza to, że prawdopodobnie często odczuwasz silną potrzebę przyjmowania jakiejś substancji (np. alkohol, papierosy, narkotyki, dopalacze, leki) lub wykonywania czynności, bez których trudno jest Ci normalnie funkcjonować. Najczęściej uzależniają używki i tzw. substancje psychoaktywne (m.in. narkotyki, alkohol) lub czynności takie jak hazard, seks, oglądanie treści w Internecie i na portalach społecznościowych, intensywne ćwiczenia fizyczne.
Uzależnienia mogą postępować i rozwijać się w czasie. Z każdym kolejnym dniem Twoje zachowania, myślenie oraz odczucia fizjologiczne mogą być coraz bardziej nakierowane na kontakt z używką lub aktywnością uzależniającą i zaczynają dominować nad innymi czynnościami lub myślami, które do tej pory sprawiały Ci przyjemność. Twój nałóg zaczyna „przejmować władzę”, odczuwasz przymus przyjmowania substancji lub robienia konkretnych czynności. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem będzie kontakt ze specjalistą od terapii uzależnień, który pomoże Ci odzyskać wpływ na własne życie.
Jak uzależnienie wpływa na Twoje życie
Często osoby uzależnione ograniczają swoje dotychczasowe aktywności i zainteresowania, a ich obowiązki zawodowe oraz życie rodzinne schodzą na dalszy plan. Kontynuują przyjmowanie substancji lub daną aktywność mimo wyraźnych dowodów na to, że jest ona szkodliwa zdrowotnie, a także społecznie dla nich i ich najbliższego otoczenia.
Osobom uzależnionym często towarzyszy przekonanie, że wcale nie są uzależnione, a np. „takie picie to nie problem”. Takie pomijanie tematu uzależnienia często generuje liczne problemy w relacjach i prowadzi do dystansowania się od bliskich osób.
W przypadku używek często rozwija się tzw. tolerancja na substancję psychoaktywną. Oznacza to, że substancja ma coraz słabsze działanie, w związku z czym osoba uzależniona potrzebuje jej zażyć coraz więcej, aby uzyskać te same efekty, co poprzednio przy mniejszych dawkach.
Czym jest uzależnienie?
Co to znaczy być osobą uzależnioną? Jest to nic innego, jak silna potrzeba przyjmowania jakiejś substancji lub wykonywania jakiejś czynności, bez której trudno na co dzień funkcjonować. Może to być uzależnienie od alkoholu, narkotyków, leków czy tzw. dopalaczy. Wśród czynności, od których można się uzależnić znajdują się między innymi takie, jak hazard, seks, śledzenie treści w Internecie i na portalach społecznościowych, intensywne ćwiczenia fizyczne. O uzależnieniu nie decyduje pierwsze zetknięcie się ze wspomnianymi używkami, czy czynnościami. Jest to proces, który może postępować i rozwijać się w czasie.
Specjaliści wyróżniają właśnie dwa rodzaje uzależnień. W obu z nich chodzi o krótkie, powierzchowne poczucie przyjemności, gdy następuje wyrzut w naszym mózgu hormonów szczęścia, czyli dopaminy i serotoniny. Uzależnienie od narkotyków, leków lub alkoholu będą uzależnieniami od substancji psychoaktywnych. Drugim rodzajem są uzależnienia behawioralne, czyli od wykonywania określonych czynności. Wśród nich znajduje się m.in. uzależnienie od gier komputerowych, zakupów czy masturbacji. W skrócie są to kompulsywne czynności, które powtarzamy dla odczucia chwilowej przyjemności, która nie daje żadnej ulgi w długim terminie.
Do czego może doprowadzić uzależnienie? Z każdym kolejnym dniem zachowanie, myślenie oraz odczucia fizjologiczne osoby borykającej się z nim mogą być coraz bardziej nakierowane na kontakt z używką, albo aktywnością uzależniającą. Z biegiem czasu mogą coraz bardziej dominować nad innymi czynnościami, czy myślami, sprawiającymi wcześniej przyjemność. To znak, że nałóg zaczyna przejmować władzę. Osoba uzależniona na przykład od leków odczuwa przymus przyjmowania ich. Podobnie to wygląda w przypadku poszczególnych czynności. Dobrym rozwiązaniem jest kontakt ze specjalistą – terapeutą uzależnień, który może pomóc w odzyskaniu kontroli nad swoim życiem.
Niewinne początki
Występowanie uzależnień wbrew powszechnemu przekonaniu jest bardzo częste. Może się zacząć od niewinnego kieliszka wina przed snem, lecz mowa tutaj nie tylko o alkoholu, ale również narkotykach, choć w Polsce samo posiadanie takich substancji jest karalne. Rozwój technologii z kolei sprawia, że mamy pod ręką coraz więcej urządzeń do przeglądania treści w sieci np. śledzenia portali społecznościowych. Przeglądamy te treści często w drodze do pracy, do szkoły, na uczelnię i tak dalej. Mamy do dyspozycji laptopy, tablety, telefony komórkowe. To, co tak chwalimy za to, że nam ułatwia życie, w nadmiarze, może doprowadzić nas do uzależnienia.
Jak uzależnienie wpływa na jakość życia?
Osoby uzależnione bardzo często ograniczają swoje dotychczasowe aktywności i zainteresowania. Życie rodzinne oraz zawodowe potrafi schodzić na dalszy plan. Kontynuują przyjmowanie substancji lub dalej praktykują określoną aktywność, pomimo wyraźnych szkodliwych skutków zdrowotnych oraz społecznych. W efekcie może to doprowadzić do kłopotów w życiu osobistym, problemów finansowych, konfliktów w rodzinie, czy wśród przyjaciół. Częste jest wypieranie świadomości uzależnienia. Pomijanie tematu słowami takie picie to nie problem rodzi często problemy w relacjach z innymi. Warto wspomnieć również, że w przypadku używek z biegiem czasu rozwija się tak zwana tolerancja. Oznacza to, że substancja ma coraz słabsze działanie i człowiek uzależniony potrzebuje przyjmować jej coraz więcej, by uzyskać ten sam efekt.
Uzależnienie może również wywoływać wstyd u osoby, której to dotyczy. Właśnie on jest jednym z czynników, przez który nie chcemy się przyznać do problemu nawet przed samym sobą, a co dopiero przed innymi. Tak jest np. z uzależnieniem od alkoholu. Jednak zdobycie się na pójście do specjalisty, poproszenie bliskich o pomoc, to pierwsze kroki, by z tego nałogu wyjść.
Alkoholizm wśród kobiet bywa często tematem tabu. Ludzie czasem ulegają stereotypom, a alkohol od zawsze zdawał się być domeną mężczyzn, co utrwaliło się w kulturze. Stereotypowa kobieta cierpiąca na alkoholizm czy inne uzależnienia, to najczęściej ta z nizin społecznych, borykająca się z długami. W praktyce jednak alkoholizm dotyka zarówno kobiety, jak i mężczyzn, też osoby z wyższym statusem społecznym.
Jak pomagamy?
Podczas terapii uzależnień w gabinecie na Mokotowie nasi specjaliści skupiają się na źródle problemów klienta oraz na nim samym. Nie zajmują się zatem tylko interwencją i objawami, ale koncentrują się na zrozumieniu całości problemów osoby, która się do nich zgłasza. Zwłaszcza, że uzależnienia mają często podłoże psychologiczne związane z życiem prywatnym lub zawodowym.
Dla odzyskania wpływu nad swoim życiem i jego sensem konieczny jest rozwój autonomii, umiejętności samodzielnego decydowania o sobie. Związane jest to z emocjonalnym dostępem do potrzeb i wartości klienta.
Ostatnie osiągnięcia neuronauki potwierdzają, jak trauma wpływa na funkcjonowanie człowieka. W przypadku uzależnień to bardzo istotne, gdyż większość pacjentów, według badań nawet do 80% z nich, ma takie doświadczenia za sobą. WHO w ostatniej zmianie klasyfikacji uznaje, że programy leczenia powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości osób poszukujących pomocy. Nasi specjaliści zapraszają do gabinetu, aby podczas pierwszej konsultacji psychologicznej omówić plan pomocy i terapii dla Ciebie.
Jak pomagamy?
Podczas terapii uzależnień w naszym gabinecie na Mokotowie skupiamy się na źródle problemów klienta oraz na nim samym. Nie zajmujemy się zatem tylko interwencją i objawami związanymi z uzależnieniem, ale koncentrujemy się na całościowym zrozumieniu problemów osoby, która się do nas zgłasza. Aby odzyskać wpływ na swoje życie i jego sens konieczny jest rozwój autonomii, umiejętności samodzielnego decydowania o sobie. To związane jest z emocjonalnym dostępem do potrzeb i wartości klienta.
Ostatnie osiągnięcia neuronauki potwierdzają, jak trauma wpływa na funkcjonowanie człowieka. W przypadku uzależnień to bardzo istotne, gdyż większość pacjentów ma takie doświadczenia za sobą. WHO w ostatniej zmianie klasyfikacji uznaje, że programy leczenia powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości osób poszukujących pomocy. Zapraszamy do naszego gabinetu, aby podczas pierwszej konsultacji omówić plan pomocy psychologicznej i terapii dla Ciebie.
Kryzys / problemy w związku
Wchodząc w bliską relację z drugą osobą odczuwamy wiele pozytywnych emocji, jesteśmy zakochani i mamy nadzieję, że zawsze uda nam się rozwiązać nawet najtrudniejsze sytuacje życiowe. W rzeczywistości jednak w każdej relacji, bez względu na jej staż czy status społeczny, mogą zdarzyć się trudniejsze momenty.
Mimo, że kryzysy w związku są często sytuacjami bardzo nieprzyjemnymi, to ważne jest zrozumienie, że są normalnym zjawiskiem w długotrwałych relacjach, a przepracowanie ich w mądry i konstruktywny sposób może przynieść wiele pozytywnych zmian i wręcz umocnić związek.
Jak dochodzi do konfliktów i kryzysu w związku?
Pierwsze kryzysy przejawiają się zazwyczaj w postaci konfliktów z powodu różnic, które partnerzy zaczynają dostrzegać w sobie nawzajem. Okazuje się, że wolicie w inny sposób spędzać swój czas wolny lub inaczej wykonywać pewne czynności, macie odmienne zdanie na pewne tematy, nie zgadzacie się ze sobą. Bez szczerej rozmowy, sytuacja może szybko rodzić niezadowolenie, a także wzajemny żal i pretensje.
Mogą pojawiać się momenty, gdy nie czujesz się zrozumiany/zrozumiana przez Twojego partnera/partnerkę, a każde próby rozmowy kończą się kłótnią lub ucięciem komunikacji. Często słyszysz: „nie teraz”, „zaraz”, „nie przeszkadzaj mi”. Nierozwiązany konflikt może przerodzić się w ciche godziny i dni, podczas których możesz odczuwać nieprzyjemne napięcie, złość i osamotnienie.
Taka sytuacja może z czasem wrócić do normalnego porządku, partnerom udaje się odsunąć nieporozumienia na dalszy plan na jakiś czas, dopóki powód sporu znowu się nie pojawi.
Zmiany w relacji, które prowadzą do kryzysu
W życiu obojga partnerów mogą też zadziać się nagłe zdarzenia i zmiany, które rzutują na relację. Może to być na przykład zmiana pracy, urodzenie się dziecka, zmiana miejsca zamieszkania, choroba, romans.
Szczególnie przy tego typu wydarzeniach, bez spokojnego wyjaśnienia sobie wzajemnych odczuć i potrzeb, sytuacje konfliktowe zazwyczaj powtarzają się, a kryzys się pogłębia, zaostrza, powoduje dystans pomiędzy partnerami.
Zdarzają się też takie relacje, w których jeden z partnerów może czuć się nadmiernie kontrolowany, męczy go zbytnia podejrzliwość i brak zaufania z drugiej strony, doświadcza wybuchów zazdrości swojego partnera lub ostentacyjnego obrażania się, jako formy karania ze niespełnione oczekiwania.
Co czują partnerzy doświadczający kryzysu w związku?
Kiedy związek jest w kryzysie, u partnerów pojawia się frustracja, złość, żal, pretensje, wzajemna krytyka, obwinianie, często podkreślane słowami: „Ty zawsze”, „Ty nigdy”.
Wzajemne oskarżenia skutkują jedynie urażeniem drugiej osoby i tak zwanym „dolaniem oliwy do ognia”. Słysząc te słowa możesz czuć się ignorowany/a, odrzucany/a, przekonany/a, że Twoje uczucia i potrzeby nie są brane pod uwagę, że nie ma na nie ani czasu, ani przestrzeni. Wtedy zamykasz się w sobie, czując w środku pokłady złości i smutku. Nie czujesz wsparcia ze strony partnera i przestajesz się czuć komfortowo i bezpiecznie w tej relacji. Wydaje Ci się wręcz czasem, że pewne sytuacje są nierozwiązywalne i beznadziejne, zaczynasz myśleć nawet o rozstaniu.
Jeżeli sytuacja kryzysowa trwa, możesz czuć się zmęczony/a i mieć poczucie, że nic się już nie da zrobić. Towarzyszy Ci smutek, poczucie beznadziei, bezradność i złość. Pragniesz poprawy, ale masz poczucie, że żadne Twoje starania i próby naprawy sytuacji nie przynoszą oczekiwanego skutku. Jest to moment, kiedy warto zgłosić się po pomoc do specjalisty.
Jak pomagamy?
Zapraszamy na terapię pary i małżeństwa, które chcą przyjrzeć się wzajemnym relacjom, zrozumieć źródła konfliktów w parze i nauczyć się konstruktywnie je rozwiązywać.
Zanim rozpoczniemy terapię, na spotkaniu konsultacyjnym sprawdzamy, czy w danym momencie terapia pary jest najlepszym rozwiązaniem, czy też na początku bardziej skuteczna będzie psychoterapia indywidualna.
Oferujemy także wsparcie indywidualne dla osób doświadczających kryzysu w związku.
Pomożemy Wam nawiązać efektywną komunikację – spokojnie porozmawiać, wysłuchać się nawzajem. Jest to bardzo ważny moment wyjaśnienia sobie wzajemnych potrzeb i oczekiwań, a także próba zrozumienia, co Wami kierowało w trakcie podejmowania pewnych decyzji i wyborów. Celem pracy z parą jest pokonanie aktualnie doświadczanych trudności w związku, poprawa komunikacji i wzajemnego zrozumienia, wzmocnienie więzi między partnerami.
Żałoba / strata / rozstanie
Gdy tracimy kogoś ważnego w naszym życiu (czy poprzez rozstanie w związku, czy z powodu śmierci tej osoby), żałoba jest naturalnym stanem, który się pojawia i może trwać około 6 miesięcy do roku, a czasem dłużej. Jest to bardzo indywidualna sprawa.
Czym jest żałoba?
Żałoba jest szczególnym okresem adaptacji do nowej sytuacji życiowej po istotnej zmianie, spowodowanej stratą bliskiej osoby. W ciągu każdego roku doświadczamy powtarzających się, szczególnych wydarzeń, specyficznych dla danego miesiąca, zarówno w naszym życiu i otoczeniu (tradycje takie jak święta, urodziny, imieniny) jak i w przyrodzie (wiosenne kwiaty, letni deszcz, jesienne wieczory, opady śniegu). Pojawiają się też nowe wydarzenia, jak na przykład przyjście na świat nowego członka rodziny, śluby, zmiana pracy. Kiedy tracimy bliską osobę, wszystkie te sytuacje przeżywamy inaczej, niż kiedy była ona obecna w naszym życiu.
Czego doświadcza osoba w żałobie?
Po stracie bliskiej osoby najczęściej pojawiają się odczucia intensywnego żalu, smutku, złości. Często występuje też poczucie pustki i związane z nią zagubienie, oszołomienie. Odczuwamy tęsknotę za utraconą osobą, a nasze myśli powracają do wspomnień z nią związanych, z relacją jaka nas łączyła, a także z okolicznościami rozstania lub śmierci.
Czasem w żałobie doświadczamy też zalewających silnych emocji, długotrwałego przygnębienia i nastroju depresyjnego. Osoba przeżywająca żałobę może przeżywać lęk, wręcz zamartwiać się o swój dalszy los. Towarzyszy jej przekonanie, że poradzenie sobie w obecnej sytuacji życiowej będzie bardzo trudne.
Po upływie czasu (mogą to być tygodnie lub miesiące) intensywność trudnych uczuć związanych z żałobą powinna słabnąć. Natomiast jeżeli po stracie bliskiej osoby nie pozwolimy sobie na pełne przeżycie i doświadczenie żałoby, stan ten może utrwalać się w postaci różnego rodzaju blokad emocjonalnych, depresji.
Niekiedy, w celu poradzenia sobie z tym trudnym doświadczeniem życiowym, pomocna jest psychoterapia.
Jak pomagamy?
Psychoterapia jest zalecaną formą wsparcia i pomocy psychologicznej dla osób przeżywających żałobę albo stratę np. po rozstaniu w bliskiej relacji. W stanach bardzo silnego napięcia proponujemy najpierw kilka spotkań tzw. interwencji kryzysowej, które mogą być wstępem do dalszej psychoterapii.
Jeżeli doświadczasz różnych stanów i uczuć związanych ze stratą w Twoim życiu i nie chcesz być z nimi sam/sama, skontaktuj się z nami.
Podczas terapii ważne jest dla nas stworzenie bezpiecznych warunków do przeżycia tego trudnego doświadczenia, jakim jest żałoba. Pomożemy Ci w przeżyciu trudnych emocji, uporządkowaniu myśli oraz przystosowaniu się do nowej sytuacji życiowej, w jakiej się znalazłeś/znalazłaś.
Zaburzenia snu
Sen jest bardzo potrzebny każdemu człowiekowi, aby odpocząć. Ilość snu na dobę potrzebna, aby organizm zdążył się zregenerować, różni się u wielu osób i jest kwestią bardzo indywidualną. Niektórzy potrzebują sypiać o wiele dłużej niż 8 godzin, aby czuć się dobrze. Są także osoby, którym wystarczy jedynie 5 godzin snu na dobę i opisują wtedy jakość swojego funkcjonowania w ciągu dnia jako dobrą i efektywną.
Po czym poznać zaburzenia snu?
Brak odpowiedniej ilości snu jest zauważalny poprzez zmęczenie i brak energii w ciągu dnia, także senność, problemy z koncentracją, rozdrażnienie, nerwowość, niektórzy mogą zaobserwować u siebie rozchwianie emocjonalne.
Trudności ze snem mogą dotyczyć ilości snu, a także jego jakości. Przykładem może być, jeżeli od jakiegoś czasu zauważyłeś/zauważyłaś, że do późnych godzin nocnych nie możesz zasnąć lub zdarza Ci się budzenie w trakcie nocy, czasem wielokrotne, lub budzisz się wcześnie rano, wcześniej niż do tej pory, i nie możesz już zasnąć, mimo prób.
Częste objawy towarzyszące zaburzeniom snu
Niektórym osobom zdarzają się także nieprzyjemne sny, czasem wręcz koszmary, po których czują się zmęczone, a silne odczucia emocjonalne przeżywane podczas snu towarzyszą im jeszcze przez jakiś czas po przebudzeniu. Często trudnościom z zaśnięciem towarzyszy nadmierne martwienie się, czasem dręczący natłok myśli lub emocji, których nie można zatrzymać lub wyciszyć (jak wielokrotne odtwarzanie tej samej sytuacji z przeszłości), także martwienie się samą bezsennością. Czasem napięcie, obawy i przygnębienie pojawiają się już na samą myśl, że przyszedł czas na spoczynek.
Odczucia te potrafią być bardzo uciążliwe dla osoby je przeżywającej i utrudniać jej normalne funkcjonowanie. Często zaburzenia snu występują równolegle z depresją, przewlekłym stresem lub kryzysem emocjonalnym.
Jak pomagamy?
Jeżeli zaobserwowałeś/aś u siebie problemy ze snem, ta sytuacja zaczyna trwać coraz dłużej, powoduje Twój dyskomfort i Cię niepokoi, warto zwrócić się po pomoc psychologiczną. Zapraszamy do kontaktu z nami. Pomożemy Ci w zrozumieniu, co jest przyczyną trudności ze snem oraz w odnalezieniu na nowo spokoju i dobrego samopoczucia.
Wypalenie zawodowe
Jeśli w ostatnim czasie czujesz się przemęczony/a, masz częste wahania nastroju, Twoja praca przestała Cię cieszyć, czujesz się przepracowany/a, masz poczucie, że się nie rozwijasz i wątpisz w swoje kompetencje, prawdopodobnie doświadczasz wypalenia zawodowego.
Nadmierny i długotrwały stres wynikający z przepracowania może bardzo negatywnie wpływać na Twoje zdrowie psychiczne i powodować duże cierpienie. Wypalenie zawodowe dotyczy najczęściej zawodów, w których występują częste kontakty z innymi ludźmi, ale także takich, w których obowiązki pracownika są powtarzalne, rutynowe. W ostatnim czasie wielu pracowników korporacji, wykonujących pracę w dużym tempie i pod presją psychiczną, skarży się na objawy wypalenia zawodowego.
Częste objawy wypalenia zawodowego to:
- emocjonalne wyczerpanie, uczucie pustki i odpływu sił,
- rozdrażnienie, nerwowość, wahania nastroju,
- częste odczuwanie złości, łatwe popadanie w konflikty,
- problemy ze snem, trudności z koncentracją,
- częstsze niż do tej pory problemy zdrowotne – przeziębienia, bóle głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe,
- unikanie obowiązków związanych z pracą (skracanie czasu pracy, robienie dłuższych przerw, nieodbieranie telefonów, nieprzychodzenie do pracy),
- stronienie od ludzi,
- zobojętnienie emocjonalne – niemożność odczuwania przyjemności, poczucie że „nic mnie nie cieszy”,
- w kontaktach z ludźmi myślenie lub zachowania traktujące innych bezdusznie, bezosobowo, cynicznie, niewrażliwie, często wrogie i/lub nieufne nastawienie do innych,
- niezadowolenie oraz brak satysfakcji i zainteresowania z wykonywanej pracy, brak chęci rozwoju zawodowego,
- spadek poczucia kompetencji i poczucia własnej wartości, poczucie bezsensu, marnowania czasu i wysiłku, zniechęcenie.
Osoby cierpiące z powodu wypalenia zawodowego często sięgają po alkohol, leki lub inne używki.
Wypalenie zawodowe pojawia się, kiedy pracownik:
- Jest zbytnio obciążony pracą, wymagania stawiane przed nim przekraczają jego możliwości. Kiedy przeciążenie staje się zbyt częste, pracownik nie ma możliwości wypoczynku, zapewniającego odzyskanie sił i powrotu do równowagi.
- Nie ma możliwości wpływania na pracę, którą wykonuje, podlega sztywnym zasadom i nadmiernej kontroli lub warunki, w których pracuje, są zbyt chaotyczne.
- Otrzymuje niedostateczne wynagrodzenie za wykonywaną pracę (zarówno finansowe jak i przez docenienie), nie doświadcza dumy z własnych osiągnięć i dokonań.
- Traci sens i gotowość do nawiązywania i utrzymywania pozytywnych relacji z kolegami w pracy. Często wynika to z trwających, narastających i nierozwiązywanych konfliktów wśród współpracowników. W konsekwencji odczuwa frustrację, wrogość wobec innych oraz brak wsparcia ze strony kolegów, dystansuje się.
- Odczuwa brak sprawiedliwości z powodu nierównego podziału płacy, a także braku wyraźnych reguł i zasad w tym obszarze.
- Ma poczucie konfliktu wartości między wymogami stawianymi w pracy, a jego osobistymi standardami.
Jeżeli doświadczasz wypalenia zawodowego, nie musi oznaczać to, że cierpisz na inne zaburzenia nastroju. Odpowiedzialność za wystąpienie u pracownika wypalenia zawodowego w dużej mierze ponosi miejsce pracy i panująca w nim kultura organizacyjna.
Jak pomagamy?
Wsparcie psychologiczne i psychoterapia mogą być bardzo pomocne dla osób cierpiących z powodu wypalenia zawodowego. Koncentrują się one na pomocy klientowi w uświadomieniu sobie jego własnych potrzeb oraz możliwych sposobów dbania o nie.
Jeżeli obserwujesz u siebie wyżej wymienione objawy lub chcesz im zapobiec, skontaktuj się z nami.
Inne
Może zdarzyć się tak, że trudno jest Ci określić, co właściwie jest Twoim problemem, ale czujesz, że coś Ci w życiu nie pasuje, nie czerpiesz satysfakcji z podejmowanych działań, mało rzeczy Cię cieszy. Masz potrzebę lepiej zrozumieć siebie i motywy swoich działań, podejmowanych decyzji.
Być może trapią Cię problemy natury egzystencjalnej, zastanawiasz się nad sensem życia, chcesz poszukać celu dla siebie.
Jak pomagamy?
Zapraszamy Cię na psychoterapię, jeśli chciałabyś/chciałbyś lepiej poznać i zrozumieć siebie, byś mogła/mógł pełniej kierować własnym życiem i świadomiej żyć.