Jak rozpoznać i leczyć syndrom wypalenia zawodowego?

Wypalenie zawodowe, znane także jako burnout jest zjawiskiem, które coraz częściej występuje w dzisiejszym środowisku pracy. Z definicji, wypalenie zawodowe to stan wynikający z chronicznego stresu związanego z pracą, który objawia się fizycznymi, emocjonalnymi i psychicznymi symptomami. Syndrom wypalenia zawodowego przyczynia się do obniżenia efektywności w miejscu pracy oraz wpływa na życie osobiste, relacje i samopoczucie. Rozpoznanie i leczenie wypalenia jest niezwykle ważne, ponieważ chroni przed  dalszym pogorszeniem się stanu zdrowia psychicznego oraz pomaga poprawić jakość życia zawodowego i osobistego.

Po czym poznać wypalenie zawodowe?

Aby rozpoznać syndrom burnout warto znać główne objawy jakimi się charakteryzuje. Pamiętajmy jednak, że objawy wypalenia zawodowego mogą być różnorodne, dlatego jeśli podejrzewasz u siebie ten syndrom zgłoś się na profesjonalną diagnostykę.

Jednym z głównych objawów wypalenia zawodowego jest chroniczne zmęczenie, które nie ustępuje pomimo odpoczynku. Osoby dotknięte wypaleniem, często odczuwają również spadek motywacji oraz zaangażowania w wykonywaną pracę. Ponadto towarzyszy im uczucie bezradności i niemożność radzenia sobie z codziennymi obowiązkami oraz obniżony nastrój. Zdarza się także, że osoby z wypaleniem zawodowym mogą doświadczać wzmożonej irytacji, zniechęcenia, blokady działania, a nawet głębokiego poczucia bezsensu.

Oprócz objawów psychiczno-emocjonalnych, mogą pojawić się symptomy fizyczne, takie jak bóle głowy, problemy z układem pokarmowym, zaburzenia snu oraz osłabienie odporności. Można również zaobserwować zmiany w zachowaniu i nastroju. Osoba wypalona wycofuje się z kontaktów społecznych, zaczyna nadmiernie się krytykować oraz odczuwać spadek zadowolenia z życia.

Gdzie zgłosić się z wypaleniem zawodowym?

Z uwagi na to, że wypalenie zawodowe jest wszechogarniającym uczuciem niemocy oraz wpływa na każdy aspekt życia osoby nim dotkniętej, niezwykle istotne jest skorzystanie z profesjonalnej pomocy. Próba samodzielnego wyjścia z doświadczenia wypalenia zawodowego, bez wsparcia psychologicznego, może prowadzić do wydłużenia czasu leczenia oraz do powstania negatywnych konsekwencji, spowodowanych utrzymywaniem się wypalenia oraz jego objawów.

Gdzie szukać pomocy? Najlepszym rozwiązaniem będzie udanie się do gabinetu psychoterapii. W tym miejscu znajdują się specjaliści, którzy przeprowadzą konsultacje oraz udzielą wsparcia terapeutycznego w procesie leczenia wypalenia zawodowego.

Psychoterapia indywidualna odgrywa kluczową rolę w leczeniu wypalenia zawodowego, umożliwiając osobom dotkniętym tym syndromem znalezienie przestrzeni do wyrażenia swoich emocji, identyfikacji  czynników wywołujących stres oraz rozwijania zdrowszych strategii radzenia sobie.

Wypalenie zawodowe – jak sobie radzić?

Skuteczne leczenie wypalenia zawodowego wymaga holistycznego podejścia, uwzględniającego wszystkie aspekty życia i zdrowia psychicznego osób z nim się zmagających.  Dlatego, aby przyspieszyć powrót do zdrowia i pełni życia zawodowego oraz osobistego, oprócz skorzystania z psychoterapii indywidualnej, warto zadbać również o następujące czynniki:

·         Samoopieka i zdrowy styl życia – regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta, odpowiednia ilość snu oraz stosowanie technik relaksacyjnych wspierają terapię i ponoszą jej skuteczność. Doraźnie pomagają  również regulować poziom kortyzolu oraz poprawić samopoczucie.

·         Wsparcie emocjonalne – nie tylko ze strony specjalistów, ale również osób najbliższych, pozwala na poczucie akceptacji, zrozumienia oraz pozbycia się wrażenia, że jest się z tym samemu.

·         Zmiany w miejscu pracy – mogą obejmować zmianę lub dostosowanie obowiązków zawodowych, lepszą organizację pracy lub dbanie o równowagę między życiem zawodowym a osobistym.

W niektórych przypadkach  gdy objawy są ciężkie lub nie reagują na inne formy leczenia, psycholog może skierować taką osobę na konsultację psychiatryczną, gdzie lekarz rozważy wprowadzenie farmakoterapii.  Należy jednak pamiętać, że jest to doraźna opcja, która umożliwi proces leczenia, a nie go zastąpi. Korzystanie z leków powinno zawsze odbywać się pod nadzorem lekarza psychiatry w połączeniu z innymi formami terapii psychologicznej.